ROUT 100miler, ένα ποτάμι σε περιμένει να το περάσεις απέναντι

Τελευταία παρατηρώ ότι έχει δημιουργηθεί ένα ρεύμα αθλητών, που δηλώνουν με πάθος ότι ο ROUT αποτελεί τον υπ αριθμόν “1” αγωνιστικό τους στόχο για φέτος. Πρόκειται για μια κατάσταση που δεν αποκλείεται να πάρει και –υπό κλίμακα πάντα- διαστάσεις φαινομένου, αν αναλογιστώ ότι οι 50 αθλητές που στάθηκαν στη γραμμή της εκκίνησης του πρώτου ελληνικού trail αγώνα 100 μιλίων το 2010, είναι πολύ πιθανόν να διπλασιαστούν φέτος. Καταρχήν, η εξήγηση του φαινομένου, είναι απόλυτα δικαιολογημένη, αν λογαριάσω ότι από τότε που θυμάμαι, όσο μεγαλύτερη ήταν μια πρόκληση τόσο περισσότερο μαγνήτιζε -τουλάχιστον εμένα. Όμως κάποιους η πρόκληση τους τραβά κοντά της για να τους ζεστάνει, ενώ άλλους για να τους κάψει! Είναι ο ROUT μια πρόκληση για τον καθένα? Και τι είναι εκείνο που κάνει αυτόν τον αγώνα να διαφέρει πραγματικά από ότι ξέρουμε μέχρι τώρα στο ελληνικό trail? Πόσο trail και πόσο adventure είναι ο ROUT? Και τελικά, είναι ο ROUT ευχή για έναν φιλόδοξο αθλητή ή μπορεί να αποδειχτεί μια κατάρα, μια παγίδα που ο ίδιος θα έχει στήσει στον εαυτό του?

Τον Οκτώβρη πέρυσι ήταν πολλά τα διθυραμβικά σχόλια για τον ROUT, από εκείνους που είχαν την τύχη να αγωνιστούν εκεί, στον πρώτο ελληνικό 100miler αγώνα. Τι περίπου έλεγαν αυτά τα σχόλια? Μιλούσαν για μια ανεπανάληπτη εμπειρία, κάτι πολύ σκληρό που όμως έμεινε αξέχαστο. Ήταν το συναίσθημα που έγραφε τις λέξεις, όχι η λογική. Από τους 35 που κατάφεραν να φτάσουν μέχρι τον τερματισμό, τουλάχιστον οι μισοί κατέθεσαν δημόσια την εμπειρία τους, ξυπνώντας το συναίσθημα πολλών ακόμα. Έχω την εντύπωση ότι αυτά τα κείμενα ιντριγκάρισαν ένα ολόκληρο κοινό, όπως ακριβώς κείμενα εξερευνητών και ανθρώπων της περιπέτειας (adventurers), που έγραψαν στο παρελθόν ιστορία με τα κατορθώματά τους. Βέβαια, η σύγκριση γίνεται πάντα σε κλίμακα, γιατί δεν μπορούν φυσικά να συγκριθούν οι μικρές περιπέτειες των αθλητών του ROUT με τις αντίστοιχες της παγκόσμιας περιπέτειας. Οι εμπειρίες του ROUT, είναι αυτές που θα αποκαλούσαμε «περιπέτειες της διπλανής πόρτας», αυτές δηλαδή που θα μπορούσε να ζήσει ο καθένας. Εκεί ακριβώς βρίσκεται και το κλειδί που μπορεί να μας φανερώσει το ‘μυστικό’ αυτής της ψύχωσης: μικρή δόση περιπέτειας, τέτοια που να σε φέρνει στα όρια του φόβου αλλά όχι της παράνοιας ή του σοβαρού κινδύνου, ώστε στο τέλος να μείνουν μόνο τα σημάδια της βαθειάς εμπειρίας χαραγμένα μέσα του.

Κι εδώ ξεκινά το παράλογο, που όμως ήταν πάντα παράλογο και έτσι θα συνεχίζει, γιατί αυτή είναι η ανθρώπινη φύση. Πώς ένας αγώνας 160 χιλιομέτρων και δύο ημερών, μέσα στις ερημιές της άγριας φύσης και με ελάχιστη βοήθεια, κατάφερε να δημιουργήσει πέρα από ένα μύθο κι ένα φως που τραβάει πάνω του κάθε έναν που θα γυρίσει να το κοιτάξει! Η συνταγή δοκιμασμένη, σε κάποιο βαθμό «μαγειρεύτηκε» από τη χάραξη και τους κανονισμούς αλλά σε μεγαλύτερο προέκυψε από τις συγκυρίες της Ροδόπης : πυκνό ατέλειωτο δάσος, παρθένα φύση, μεγάλα θηλαστικά, συνεχόμενη κίνηση νύχτα και μέρα, σβησμένα μονοπάτια, βαθιές ρεματιές, ακατοίκητες εκτάσεις, χειμωνιάτικος καιρός, απόλυτη απομόνωση, ελάχιστη βοήθεια, ανθρώπινη απουσία, κυνήγι του χρόνου, πόνος, ενσωμάτωση στο τοπίο αλλά και απώλεια επαφής με το χρόνο και το χώρο, παραισθήσεις…


Tυπικό φθινοπωρινό τοπίο σε ρεματιά της Ροδόπης

Να λοιπόν το ζητούμενο! Όλα τα παραπάνω μαζεμένα, προσφέρουν ένα μεθυστικό κοκτέιλ για πολλούς, ανάμεσά τους και αρκετούς που απλά παρασύρονται από την πρόκληση, χωρίς να είναι οι ίδιοι σίγουροι για τις δυνάμεις τους ή απλά έχουν άγνοια του κινδύνου που μπορούν να θέσουν τον εαυτό τους. Άρα, μιλάμε για κάτι που είναι και δύσκολο αλλά και επικίνδυνο! Προσωπικά, πιστεύω ότι ο ROUT έχει αυξημένο βαθμό επικινδυνότητας και δυσκολίας και αυτό δεν προσπάθησα να το κρύψω ποτέ, απ τη στιγμή που ο αγώνας έγινε 100 μίλια.

Πού όμως κρύβονται οι κίνδυνοι και οι δυσκολίες του ROUT?

Πρώτα, στο σκοτάδι! Οι περισσότεροι αθλητές και ειδικά οι πρώτοι και οι τελευταίοι, περνούν τη μισή διάρκεια του αγώνα μέσα στο σκοτάδι! Δύσκολο να το πιστέψει κανείς αλλά απόλυτα αληθινό. Τι σημαίνει αυτό? Απλά, ότι προπαθείς να λειτουργήσεις σαν ένα νυχτόβιο πλάσμα, που αγωνίζεται να τα βγάλει πέρα σε συνθήκες εχθρικές για την ανθρώπινη φύση. Κακή ορατότητα, μυϊκη και πνευματική κούραση, νύστα και φόβος, καταβάλουν σώμα και ψυχή. Δεν μπορείς να είσαι σίγουρος αν το επόμενο βήμα θα είναι σταθερό ή μπορεί να σε ρίξει κάτω αν στραβοπατήσεις. Τα μονοπάτια του αγώνα καλύπτουν τα 110 από τα 160 χιλιόμετρα της διαδομής και δεν είναι εκείνα που κάποιοι γνώρισαν από τον αγώνα του UTMB στο γύρο του Mont-Blanc, που χρησιμοποιείται σαν αναφορά, κάθε άλλο μάλιστα! Ρίζες, χαντάκια, πέτρες, σάρες και λάσπη, συνθέτουν το τερέν, βάζοντας συνεχώς εμπόδια στο δρόμο του αθλητή.

Στο σκοτάδι βρίσκεται διάχυτη και η ανθρώπινη ανασφάλεια, ειδικά για όσους βρίσκονται αντιμέτωποι μ αυτό εντελώς ολομόναχοι! Πόσες φορές αλήθεια στη ζωή του, κάποιος μέσος αθλητής πέρασε εντελώς μόνος μια νύχτα προσπαθώντας να βλέπει σημάδια και να μη βλέπει άλλα μάτια που τον βλέπουν… Εξαιρώ τους ανθρώπους των ειδικών δυνάμεων του στρατού, που λόγω «δουλειάς» γνωρίζουν καλά τη νύχτα και τα μυστικά της, όπως και κάποιες άλλες ειδικές ομάδες αθλητών, ανάμεσά τους όσοι έβγαλαν μοναχικές νύχτες στην άγρια φύση. Θυμάμαι την περιγραφή του Νίκου Σιδερίδη και του Δημήτρη Τρουπή, από τον περσινό ROUT, που και οι δύο σε διαφορετικές περιπτώσεις βρέθηκαν αντιμέτωποι με αρκούδα στο μονοπάτι! Είναι προφανές ότι το ευφυές αυτό θηλαστικό δεν θα δημιουργούσε εύκολα πρόβλημα σε άνθρωπο αλλά ποτέ δεν είμαστε σίγουροι για την έκβαση μιας τέτοιας συνάντησης. Και δεν ήταν μόνο αυτές οι επαφές «τρίτου τύπου» στον ROUT. Υπάρχουν κι άλλες, με αρκούδες, με αγριογούρουνα και λύκους, που μόνο οι ψύχραιμοι και έμπειροι adventurers μπορούν να τις θεωρήσουν ως μέρος του στοιχήματος. Οι υπόλοιποι?


Το προφίλ του ROUT 100miler: Τα τελευταία 40Κ συγκεντρώνουν +2600 μέτρα

Αυτά βέβαια για την πρώτη νύχτα, γιατί όταν ξαναβραδιάσει –για τους τελευταίους- καραδοκούν οι παραισθήσεις. Μια προσπάθεια που απαιτεί τη συμπλήρωση 24ωρης και πλέον αϋπνίας, προκαλεί σειρά παραισθήσεων, ακόμα και μέσα στην ημέρα, έχοντας να κάνει με την συνολική απουσία ύπνου και την κόπωση του εγκεφάλου, που προκαλεί. Θυμάμαι όταν έτρεξα τον Μάρτιο του 2010 τη διαδρομή των 100 μιλίων, είχα παραισθήσεις ημέρα. Έβλεπα βράχους που μου έδιναν την εντύπωση άλλοτε ενός αυτοκινήτου, στις 28 ώρες, άλλοτε ενός σπιτιού στις 32 ώρες, στις ανηφόρες του Καπετάν-Θεολόγου, όπου πια ένιωθα να χάνω την επαφή με το περιβάλλον συνεχώς και να βλέπω οράματα. Η μοναξιά ωθεί ακόμα περισσότερο στην υπνηλία και στις παραισθήσεις, όπως επίσης και το βουητό των ποταμιών, που συνοδεύουν τους αθλητές σε μεγαλύτερο απ το μισό της απόστασης. Θυμάμαι από περιγραφή του Γιάννη του Γερμακόπουλου και πάλι, τις παραισθήσεις του για παιδιά που μιλούσαν και τραγουδούσαν μέσα στις ρεματιές του Βαθυρέματος: «…έτρεχα επί ώρες δίπλα στα ποτάμια και άκουγα ήχους από φωνές μικρών παιδιών, κοριτσίστικες και συνομιλίες στην απέναντί όχθη λες και ήταν παρέες εκδρομέων που είχαν πάει για πικ-νικ. 'Ηταν τόσο έντονες που ανησύχησα ότι είχα παραισθήσεις και έπρεπε να επισκεφθώ γιατρό. Συζητώντας όμως το συμβάν στην επιστροφή για την Αθήνα με τον Νίκο (Πετρόπουλο) μου είπε ότι είχε και ο ίδιος την ίδια εμπειρία…»

Ο Γιάννης Γερμακόπουλος λίγο μετά τις 30 ώρες αγώνα, στη Ζαρκαδιά

Ύστερα είναι η φυσική δυσκολία! Πέρα από το κακοτράχαλο τερέν, που από μόνο του συνιστά μεγάλο κομμάτι της δυσκολίας του αγώνα, είναι και οι ανήφοροι και γιατί όχι και οι κατήφοροι. Αν κοιτάξει κανείς το προφίλ της διαδρομής του ROUT, μπορεί εύκολα να καταλάβει γιατί ο αγώνας αυτός απέκτησε τη φήμη του σκληρού. Μετά από ατέλειωτες ώρες κι ενώ βρίσκεσαι στο 150 χιλιόμετρο, καλείσαι να ανέβεις μονορούφι 600 μέτρα υψομετρικής και να τερματίσεις ανηφορίζοντας 300 μέτρα στα τελευταία 6 χιλιόμετρα. Το ίδιο συμβαίνει και στο 120 χιλιόμετρο βέβαια αλλά όσοι δεν το έζησαν δεν μπορούν να το εμπεδώσουν μέσα από μια περιγραφή ή από ένα σκίτσο που κάνει κυματισμούς. Άλλο να στο λένε και άλλο να ανηφορίζεις τον Καπετάν Θεολόγο στο 150! Αρκετοί ανέφεραν ότι ο ανήφορος στο τέλος είναι λυτρωτικός σε σχέση με τον κατήφορο, αλλά είναι γεγονός ότι ο ανήφορος είναι ανήφορος, ειδικά όταν δεν σου έχουν μείνει παρά μόνο ίχνη δύναμης.

Θα έβαζα ακόμα ως ένα βασικό παράγοντα δυσκολίας, την ψυχοσωματική κατάσταση της απομόνωσης, που τη συνθέτουν, το απόλυτο ακατοίκητο της Ροδόπης, οι αραιοί σταθμοί υποστήριξης και φυσικά η μοναχικότητα που δημιουργείται απ το μεγάλο ανάπτυγμα της διαδρομής και του μικρού αριθμού των αθλητών. Για το τελευταίο, να αναφέρω το περσινό παράδειγμα, όπου όταν ο πρώτος τερμάτιζε, συνέχιζαν 39 αθλητές απλωμένοι σε μήκος 50 χιλιομέτρων! Συγκράτησα αυτό που έγραψε ο Νίκος ο Πετρόπουλος μετά το τέλος, ότι λίγο μετά την εκκίνηση και μέχρι τον τερματισμό (πάνω από 140Κ και 25 ώρες), δεν συνάντησε ούτε έναν συναθλητή του! Το ίδιο και ο Σιδερίδης μετά το Κ-50 και για 20 ώρες, το ίδιο και μερικοί ακόμα! Είναι εξοντωτικό να νιώθεις τόσο μόνος, ξέροντας ότι συμμετέχεις σε αγώνα με άλλους αθλητές. Μοιάζει σαν ένα κακόγουστο αστείο αλλά είναι ένα βασικό στοιχείο που κάνει τον ROUT μια ξεχωριστή εμπειρία. Για το ακατοίκητο, θα έλεγα ότι πρόκειται για την ελληνική εκδοχή του «κενού στο χάρτη» (blank on the map) και μάλλον είμαστε τυχεροί που υπάρχει αυτή η έκταση για να μπορεί να διατηρηθεί η άγρια ζωή και να ξέρουν οι επόμενες γενιές ελλήνων τι συναισθήματα μπορεί να δημιουργεί η άγρια φύση στον άνθρωπο. Τέλος, οι έξι σταθμοί υποστήριξης στα 162 χιλιόμετρα, είναι το σχεδόν ελάχιστο που μπορεί να υπάρχει σε έναν αγώνα ανθρώπινης αντοχής σε σηματοδοτημένη διαδρομή. Και λέω «σχεδόν», αφού κατοπινές σκέψεις στις οποίες με έβαλε η σοβαρή παρατήρηση φίλου αθλητή –δεν θα πω το όνομά του για …ευνόητους λόγους- ότι «ήταν πολλοί οι σταθμοί», με πείθουν ότι για μια πιο «καθαρή» περιπέτεια, οι τρεις θα ήταν όσοι χρειάζεται ένας αθλητής σε συνθήκες ελεγχόμενης αυτονομίας. Παρόλα αυτά, ακόμα και οι έξι, ακούγονται υπερβολικά λίγοι για έναν 100miler, όπου ο μέσος όρος απόστασης ανά σταθμό στους περισσότερους αγώνες δεν ξεπερνά τα 8-10 χιλιόμετρα, ενώ στον ROUT φτάνει τα 27!




Χρησιμοποιήσαμε για τον ROUT τον όρο «αγώνας περιπέτειας» για να δώσουμε έμφαση στην ιδιαιτερότητά του και για να δείξουμε ότι πρόκειται για έναν διαφορετικό αγώνα αντοχής, που απαιτεί πολλά περισσότερα από μια καλή φυσική κατάσταση. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που μας προσήψαν απόπειρα εντυπωσιασμού για τη χρήση της λέξης «περιπέτεια». Όμως, μόνο κάποιος που το έκανε, καταλαβαίνει ότι η περιπέτεια κυριαρχεί σ αυτή τη δοκιμασία, όπου ο στόχος της επίδοσης μοιάζει πολύ φτωχός για να προσδιορίσει τις επιδιώξεις του υποψήφιου “Router”. Ο Γιάννης Γερμακόπουλος πάλι, μετά το τέλος του αγώνα, συνόψισε σε μια φράση τη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί για τη σημασία και την αξία των αγώνων ultra trail: «…Μετά από αυτόν τον αγώνα, το MONT BLANC (UTMB) έπαψε για μένα να αποτελεί ορόσημο».

Γεγονότα όπως ο ROUT, θεωρώ ότι είναι περισσότερο συνολικές δοκιμασίες, παρά αγώνες. Βρίσκονται σε ένα άλλο επίπεδο απ ότι τα καθαρά αθλητικά γεγονότα. Και ως δοκιμασίες αποτελούν περισσότερο μια πρόκληση για την ανθρώπινη θέληση, παρά ένα αθλητικό στοίχημα, που έχει να κάνει με τη φυσική αντοχή και μόνο.

Οι πραγματικές προκλήσεις, αυτές που μιλούν στο σώμα και στο πνεύμα, είναι σαν το φουσκωμένο ποτάμι που κόβει το δρόμο μας. Μπορούμε να το διαβούμε, αλλά μπορούμε και να το ακολουθήσουμε. Αν καταφέρουμε και τολμήσουμε να μπούμε στο ρεύμα του δυνατοί, βγαίνουμε απέναντι σοφότεροι για να συνεχίσουμε. Μένει στον καθένα να αποφασίσει αν μπορεί και θέλει να τολμήσει.

Τα στοιχήματα είναι πάντα εκεί και μας περιμένουν. Σαν τα ποτάμια…