Στο διάλογο που ακολουθεί το συγκεκριμένο άρθρο και στον οποίο κατάφερα να αναγνωρίσω τον “Speedgoat Karl Meltzer” –ναι στις ΗΠΑ, συμμετέχουν και οι πρωταθλητές στον δημόσιο διάλογο, όχι μόνο η «πλέμπα»- ακούγονται πολλές ενδιαφέρουσες απόψεις, που όλες συγκλίνουν άμεσα ή έμμεσα, στο ότι το σύστημα “lottery” (λοταρίες δηλαδή) έφτασε στα όριά του. Αρκετοί είναι εκείνοι που προτείνουν να τεθεί το όριο των 24 ωρών σε 100milers προκειμένου κάποιος να μπορεί να συμμετάσχει στο WS, κάτι που φυσικά θα περιόριζε δραματικά τους αθλητές που παίρνουν μέρος, δημιουργώντας μια ελίτ στο συγκεκριμένο αγώνα. Φυσικά ακούστηκαν και οι φωνές που μιλούν για τη θέσπιση αγώνων-κριτηρίων, όπως κάνει το UTMB.
Πιστεύοντας ότι το σύστημα επιλογής του Οlympus Marathon αποτελεί μια πολύ πιο προχωρημένη εκδοχή συστήματος κριτηρίων, κατέθεσα την άποψή μου κι εγώ, ελπίζοντας ότι κάτι μπορεί να προσφέρει η δική μας εμπειρία στους φίλους εκείθεν του Ατλαντικού, που μοιάζουν να «βρήκαν τοίχο»!
Πέρα πάντως από το αν η εμπειρία του ΟΜ μπορεί να προσφέρει κάτι σ αυτόν τον υπερατλαντικό προβληματισμό, διαπιστώνω πόσο δίκιο είχε η Διοργάνωση του ΟΜ, όταν άλλαξε εκ βάθρων το σύστημα συμμετοχής στον αγώνα και πόσο μπροστά τελικά βρίσκεται αυτό το σύστημα, που όμοιό του δεν έχει υποπέσει ακόμα στην αντίληψη κανενός από εμάς. Αποδεικνύεται ότι μια κλήρωση, όσο κι αν βασίζεται σε τυχαίους παράγοντες, δεν μπορεί να αποτελεί αποτελεσματικό τρόπο επίλυσης του προβλήματος, σχετικά με την ισορροπία προσφοράς/ζήτησης σε έναν αγώνα. Θετική αίσθηση μου προκάλεσε η θαρρετή αποδοχή από μέρους των συνομιλούντων, του πιθανού αποκλεισμού των ίδιων από τον αγώνα προκειμένου να δοθεί μια δίκαιη λύση στο πρόβλημα! Άλλη χώρα, άλλη παιδεία…
Διαβάστε το άρθρο του Thomas Williams “Reflections on the Western States 100 Lottery System”, που πρωτότυπα δημοσιεύτηκε στο blog του και αναδημοσιεύεται από το IRunFar.com και τα πολύ ενδιαφέροντα σχόλια –εντύπωση μου έκανε το πολιτισμένο ύφος τους- που ακολουθούν.
Από όσο λοιπόν κατάλαβα από το άρθρο του IRunFar.com και τον σχετικό διάλογο που ακολούθησε, το σύστημα κλήρωσης του WS βασίζεται στο μάζεμα κλήρων από τους χαμένους των κληρώσεων. Δηλαδή, έχασα δύο συνεχόμενες κληρώσεις, άρα την τρίτη χρονιά θα έχω 2+1=3 λαχνό στη διάθεσή μου, ενώ ένας αθλητής που συμμετείχε πέρυσι θα συμμετέχει στην κλήρωση μόνο με ένα λαχνό. Εδώ είναι που ο υπογράφων το άρθρο, Thomas Williams, καταρρίπτει με τους νόμους της στατιστικής τις υποτιθέμενες (μόνο) αυξημένες πιθανότητες του συστήματος WS Lottery. Θα ήθελα για ακόμα μια φορά να παροτρύνω τους φίλους της κοινότητάς μας, να διαβάσουν το άρθρο του, για να κατανοήσουν το αδιέξοδο του συστήματος κληρώσεων. Για παράδειγμα, στο τέλος του 2011 που θα γίνει η κλήρωση του 2012, θα υπάρχουν 2100 υποψήφιοι με έναν λαχνό και 500 με δύο λαχνούς, ενώ όσοι έχουν χάσει δύο συνεχόμενους αγώνες (!!!) θα αποκτήσουν δικαίωμα συμμετοχής –αν δεν κάνω λάθος. Σύμφωνα λοιπόν με την ανάλυση του Williams, υπάρχει μια αποκαλούμενη «υπεργεωμετρική» σειρά, εξαιτίας της οποίας οι πιθανότητες των μονών (2100) με εκείνες των διπλών (500) απέχουν ελάχιστα μεταξύ τους ως προς τις πιθανότητες κλήρωσης: περίπου 18% για τους διπλούς και 11% για τους μονούς! Άρα το κέρδος τελικά προκύπτει -για την ώρα τουλάχιστον- μόνο για εκείνους που έχουν χάσει τουλάχιστον δύο φορές στην κλήρωση! Με λίγα λόγια, η πιθανότητα για κάποιον να πάρει μέρος στο WS, εφόσον δεν υπόκειται σε μια από τις παρακάτω δαιδαλώδεις διατάξεις, είναι μηδαμινή!
Και πάμε στις διατάξεις, που βασικά συνθέτουν τις εξαιρέσεις του κανόνα της κλήρωσης. Εξαιρούνται λοιπόν οι:
- Δέκα πρώτοι άνδρες της προηγούμενης χρονιάς
- Δέκα πρώτες γυναίκες της προηγούμενης χρονιάς
- Μέχρι 36 (10% του συνόλου) θέσεις για τους νικητές του Montrail Ultra Cup Series
- Από έναν αθλητή, ο κάθε σύλλογος που υποστηρίζει και επανδρώνει τους σταθμούς βοήθειας του αγώνα
- Συμφωνίες με χορηγούς του αγώνα, καθορίζουν τον αριθμό (άγνωστο σε όλους) των αθλητών που οι τελευταίοι μπορούν να βάλουν στον αγώνα
- Μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου
- Δύο συγκεκριμένοι πρωτοπόροι του αγώνα, εφ όρου ζωής (και μπράβο στη διοργάνωση γι αυτό!)
- «9 φορές τερματίσαντες» που προσπαθούν για τη 10η φορά τους. Άγνωστο πόσοι για την ώρα αλλά σταδιακά αυξανόμενοι
- Οι νικητές της κλήρωσης “Riffle”-είναι τρελοί αυτοί οι Αμερικάνοι, τι άλλο θα σκεφτούν- η οποία βγάζει 6 τυχερούς το χρόνο, που θα συμμετάσχουν την μεθεπόμενη χρονιά (ζήσε Μάη μου…)
Και δεν τελειώνουμε εδώ! Υπάρχουν και οι ξένοι αθλητές, για τους οποίους δεν προβλέπεται ποσοτικός περιορισμός αλλά μια σφαιρική αντιπροσωπευτικότητα, συμβολικού μάλλον χαρακτήρα!
Και πάμε στην ουσία, η οποία συνοψίζεται στην παρακάτω πρόταση:
All other runners’ names are put into a "Hat" and drawn at random by members of the audience at a public lottery held at Placer High School in Auburn each fall.
Και πώς λειτουργεί το καπέλο του …Μάγου?
Odds of being selected are a function of the number of applicant names in the Hat versus the number of slots available to be filled. For example, the number of entries in the 2011 Hat, including those runners with more than one chance in the Hat, totals 2,113. Based on an expected draw of about 218, the odds work out to about one chance in ten (10%) for those with one name in the Hat.
Τώρα, μπορεί κάποιος να μου δώσει μια πειστική απάντηση, γιατί αυτό το σύστημα είναι δικαιότερο από το υπολογισμό πόντων ή οτιδήποτε άλλο, που να μετρά τη συνέπεια μέσω των συμμετοχών ή την αξία των υποψήφιων, μέσα από το πλήθος συμμετοχών ή την αθροιστική γενική τους κατάταξη σε 100 Milers.
Όταν το αδιέξοδο είναι τόσο προφανές, όσο στην περίπτωση του WS, τότε η δημιουργία συστήματος επιλογής είναι ανάγκη και όχι ελιτίστικο καπρίτσιο των διοργανωτών, τη στιγμή που οτιδήποτε άλλο εκτός από μια κλήρωση, είναι ασύγκριτα δικαιότερο!
Κλείνοντας, ας συγκρίνω:
+ Olympus Marathon 2010: Ζήτηση 110%
+ Ultra Trail Mont Blanc 2011: Ζήτηση 150%
+ Western States Endurance Run 2012: Ζήτηση 500%
Τα συμπεράσματα, όλων μας…
Εξαιρετικά ενδιαφέρουσα η παρουσίαση από την πλευρά των διοργανωτών, του συστήματος επιλογής στο WS. Βρίσκεται στη διεύθυνση www.ws100.com/lottery.htm Οι ψαγμένοι ας τη διαβάσουν, αξίζει!
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ: Το πρόβλημα με τον περιορισμένο αριθμό συμμετεχόντων, τον οποίο η Δασική Υπηρεσία όρισε στους 369 για κάθε χρόνο, ανέκυψε στη δεκαετία του '80 (1984), όταν μια περιοχή από την οποία περνά ο αγώνας στο ξεκίνημά του (Granite Chief Wilderness) κρίθηκε προστατευόμενη. Επειδή όμως το WS προϋπήρχε του νέου καθεστώτος, το Κογκρέσο της Καλιφόρνιας αναγνώρισε το δικαίωμα του WS να συνεχίσει να περνά κάθε Ιούνιο από εκεί. Το -ατυχές όπως αποδείχτηκε- νούμερο 369 ανέκυψε από τον αριθμό των αθλητών που συμμετείχαν εκείνη τη χρονιά στον αγώνα!!! Ευτυχώς δηλαδή που η ανακήρυξη δεν έγινε όταν συμμετείχαν 50-60 αθλητές. Πάλι καλά...
Ο Krupicka λοιπόν έμεινε έξω απ την πόρτα του Hardrock όπως μας πληροφόρησε ο Λεωνίδας Αθανασόπουλος. Η τύχη είναι τυφλή, αυτό αποδείχτηκε για μια ακόμα φορά। Τώρα, ειλικρινά θα ήθελα αυτές οι κληρώσεις να είναι …στημένες! Οι κορυφαίοι μένουν απέξω, ΟΚ! Αυτό είναι η δικαιοσύνη της τύχης, συμφωνώ! Όμως το ζητούμενο στον αθλητισμό –και όχι στο «Λαϊκό Λαχείο» ή την οποιαδήποτε μορφή τζόγου, δεν είναι αυτό! Εξισώνουμε τους κόπους και την αξία ανθρώπων που μοχθούν, που είναι κορυφαίοι, που εμπνέουν άλλους ανθρώπους –τέτοιος είναι ο συγκεκριμένος (Κρούπιτσκα) για λόγους που ο καθένας αντιλαμβάνεται- με μια κλήρωση για το ποιος θα δει live τα δοκιμαστικά ενός τραγουδιστή ή για το ποιος θα πάει το ταξίδι στη Eurodisney δωρεάν!
Στο UTMB κληρώθηκαν Έλληνες που έτρεξαν και πέρυσι –δεν έχω τίποτα με κανέναν, απλά το επισήμανα- ενώ άλλοι Έλληνες που ζητούσαν πρώτη φορά συμμετοχή έμειναν έξω! Αυτά όμως έχει η τύχη, δυστυχώς…
Έγραψα μέχρι και σε κείνη την κουβέντα που ανοίχτηκε στο IRunFar.com αλλά δεν πιστεύω ότι τελικά θα γίνει τίποτα. Κατατέθηκαν εκεί σοβαρές τοποθετήσεις, από αθλητές της διπλανής πόρτας αλλά και από πρωταθλητές. Προτάθηκαν μέτρα που είναι εφαρμόσιμα και λογικά, όπως η ανάδειξη του WS σε κορυφαίο αμερικάνικο αγώνα, όπου θα μπορούν κατά προτεραιότητα να συμμετέχουν αθλητές που πρωταγωνίστησαν σε άλλους 100milers, ώστε επιτέλους να αποδοθεί και λίγη δικαιοσύνη! Είναι άδικο αυτό που συμβαίνει με τις κληρώσεις και οι πρώτοι που το γνωρίζουν καλύτερα, είναι εκείνοι που τις υιοθέτησαν στους αγώνες που διοργανώνουν! Όμως τους βολεύει, γιατί αλλιώς θα κατηγορηθούν. Όχι για ευνοιοκρατία αλλά για αλαζονεία, για τάσεις ελιτισμού και για αθλητικό ρατσισμό, που θέλει τους αδύναμους στον καιάδα!
Και τελικά κουκουλωνόμαστε όλοι κάτω απ την κουβέρτα της θεάς τύχης, για να μη φαίνεται η γύμνια μας!
Όχι, το σύστημα των κληρώσεων, για την ταπεινή μου άποψη, είναι ένα τεράστιο λάθος κι ένα μεγάλο άδικο. Ο αθλητισμός –προσοχή όχι τα ομαδικά παιχνίδια- πρεσβεύει απ τη φύση του την αξία του καλύτερου, του άριστου, του πιο δυνατού. Οι κληρώσεις αποτελούν μια «αμερικανιά», με τη γενικότερη έννοια του όρου, που ρίχνει στάχτη στα μάτια των εκάστοτε χαμένων. Κάνουν κληρώσεις και «νίπτουν τας χείρας» τους οι διοργανωτές. Έτσι ακριβώς το βλέπω και κανένας δεν μπορεί να με διαψεύσει για το αντίθετο!
Εφαρμόσαμε στον ΟΜ το σύστημα που ξέρετε και ξέρουμε. Όσο κι αν σε κάποια σημεία του έχει ατέλειες, δεν παύει να είναι ένα πραγματικό σύστημα επιλογής. Θα χαιρόμουν ιδιαίτερα, αν ο όγκος των αιτήσεων έδινε στο σύστημα αυτό τη δυνατότητα να αναδείξει τις αρετές του, δικαιώνοντας τους αθλητές που μοχθούν και αποδεικνύουν στην πράξη την αγάπη τους για το άθλημα. Εύχομαι κάποτε κι οι αμερικάνοι –και όχι μόνον αυτοί- να ανακαλύψουν κάτι που να μπορεί να χαρακτηριστεί δικαιότερο των κληρώσεων.
Μέχρι τότε...
ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ
Πιο κάτω ακολουθεί η τοποθέτησή μου στο IRunFar.com σχετικά με το θέμα του WS
Hi from Greece,
Living our own experience in Greece, as a part of the “Olympus Marathon” (OM) Organizing Committee -actually I’m the Race Director- we had to face the problem of limited number of participants in our race, as through the last years number of Greek applicants was growing more and more. Last year we applied successfully a complicated but fair system, partly based on the UTMB point system. There is no doubt that only few newcomers could complain for this system. In fact the Olympus Marathon system was nearly 100% successful!
We count on all Greek races and international as well, by composing a ranking table for all applicants and we take the top 400 as participants in the next event. The concept is to count the whole racing experience of the applicant for the last three years, accumulating points for this.
The system works as follows: Each applicant can fill the application form with a total of six races (the maximum) happened the last three years. The longer the race, the higher the points given! Adding finally these points, a ranking table is formed including all the applicants, even those who declared a single race.
How we rate the races? Each race takes points as follows:
1. Based on UTMB’s system, the race takes the total of points given by adding distance & altitude gain (e.g. 50K + 2600m = 76pts). We don’t categorize events in further range categories, like “from 70 to 120 gives 2pts” etc. but we count exactly the original points (75, 38, 139 or 87 etc).
2. Then we rate other things like: a) time (decreasing percentage bonus starting from 100% for the winning time and ending in the double time) , b) gender (bonus 15% for women), c) age (percentage bonus increasing by the 40th year of age and further), d) ascent ratio*(the steepest the ascent the higher the bonus) and e) age of the race (old, mid or new, according to which one of the three years happened). (*) Ascent Ratio is the result of dividing Ascent by length (e.g. +3000m : 50K = Ratio 60)
3. A complicated mathematic type was created, including the total of these parameters, which results automatically the points for each race apart and for the total of the six races (or whatever 2,3,4,5 races)
Most of all, we count only the “mountain” or “trail” races. For us in OM, the rule for a “mountain/trail” race is based on our “Factor-20”. So, “A Mountain Running event must have at least 20% real trail or path, at least 20% ascent ratio* and 20% at most asphalt road”. Any race not fully complies with these three parameters it is not considered as a “mountain” race and is excluded from OM’s list of qualifying races.
This system secured us justice and no more headaches with lotteries or traffic jams during the inscription date. Back in 2009 with a simple qualifying system we received 500 applications in a period of just 2 hours and this fact forced us to conceive a new system which would secure that in our race will participate the athletes have the REAL qualifications!
So, why the WS Committee or any other race Committee don’t apply a system like this?
Best regards from the town of Litochoro, at the foothills of Mount Olympus, Greece
Lazaros Rigos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου