1986-2011, 25 χρόνια ελληνικό ορεινό τρέξιμο. (Μέρος Δ, 1999-2003 Νεώτεροι Χρόνοι)

Το 1999, ήταν ο τελευταίος χρόνος πριν το γύρισμα του 20^ου αιώνα και σε όλους τους κοινωνικούς και αθλητικούς χώρους γίνονταν αναδρομές και απολογισμοί. Το ορεινό τρέξιμο στην Ελλάδα ήταν ορφανό! Δεν είχε ακόμα, ούτε ταυτότητα, ούτε και όνομα και κανένας δεν είχε λόγο να καταγράψει την σύντομη, σχεδόν ανώνυμη ιστορία των 12 χρόνων του. Η ονομασία «ορεινό τρέξιμο» θα αργούσε ακόμα να κυκλοφορήσει και να καθιερωθεί. Το διαδίκτυο βρισκόταν στα σπάργανα, αποτελώντας ιδιορρυθμία κάποιων, με ιδιαίτερη γνώση πληροφορικής και ο μόνος τρόπος πληροφόρησης παρέμενε ο περιοδικός τύπος, με ελάχιστα βραχύβια έντυπα μηνιαίας κυκλοφορίας, τα οποία ασχολούνταν με …«ολίγη» από τα πάντα και με τίποτα στην ουσία. Όμως, η αλλαγή του σκηνικού έχει ήδη ξεκινήσει, με εκείνο που έμελε να σηματοδοτήσει τα επόμενα πέντε χρόνια υπαίθριων αθλημάτων αντοχής στην Ελλάδα, τους «αγώνες περιπέτειας»!

Ήταν άνοιξη του 1999 όταν πληροφορήθηκα ότι ο αντιπρόσωπος μιας εταιρείας προϊόντων χιονοδρομίας, της Salomon, θα οργάνωνε το φθινόπωρο εκείνης της χρονιάς, έναν «αγώνα περιπέτειας». Η πληροφόρησή μου ήταν εντελώς ελλιπής για τα τεκταινόμενα στο χώρο των multisports. Τότε άρχισα να ρωτάω και να μαθαίνω τι και πώς. Ο Γιώργος Κλαουδάτος, αθλητής της χιονοδρομίας ο ίδιος, ήταν ο άνθρωπος που ετοίμαζε το Salomon Experience, για τον Σεπτέμβριο του ’99 στα βουνά της Ευρυτανίας. Ένας αγώνας ομάδων, με συνεχόμενη σειρά αθλημάτων αντοχής, όπως τρέξιμο στο βουνό, ορεινή ποδηλασία και κωπηλασία σε λίμνη, με συνολική χρονομέτρηση για όλα αυτά, ήταν το Experience. Μια πρωτοπόρα προσπάθεια, που υποστηρίχτηκε οικονομικά τόσο από την Salomon όσο και από τον ίδιο τον διοργανωτή της. Το αποτέλεσμα ήταν θετικό και άφησε καλές εντυπώσεις στους σχεδόν 50 αθλητές που συμμετείχαν σ εκείνη την παρθενική διοργάνωση –ήμουν ένας απ αυτούς. Με συνάρπασε το γεγονός ότι μεγάλο μέρος της πολύωρης δοκιμασίας του Experience ήταν τρέξιμο στα βουνά, εντός ή και εκτός μονοπατιών. Είχε το άρωμα της εξερεύνησης, καθώς οι ομάδες βρίσκονταν αρκετά συχνά μέσα στο πουθενά, αναζητώντας το σωστό δρόμο στην πορεία τους προς τον τερματισμό. Το Experience, ήταν το πρώτο γεγονός που σχετιζόταν με το ορεινό τρέξιμο τόσο άμεσα από το 1986 και ήταν αναμφίβολα ένα από τα γεγονότα-ορόσημα στην πορεία του.

Τις ίδιες εκείνες ημέρες έγινε και ο καθιερωμένος «Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου», με τον Νίκο Καλοφύρη να κερδίζει πανηγυρικά και με μεγάλη διαφορά τον αγώνα, δημιουργώντας νέο ρεκόρ, με 3:49.  Δεύτερος και πάλι ο Δημήτρης Βενετικίδης και τρίτος ο Λουκάς Ανέστης. Στις γυναίκες, Μαρίνα Αναστασίου και Βίκυ Καρπούζα, μοιράστηκαν την πρωτιά αλλά η γυναικεία παρουσία στον αγώνα συνεχίζει να είναι φτωχή. Ο αγώνας του 1999 ήταν μια από τις επιτυχίες της πρώτης περιόδου του ΟΜΟ, αφού τη γραμμή του τερματισμού πέρασαν 159 αθλητές!

Η επιτυχία του Salomon Experience 1999, έδωσε κίνητρο και σε άλλους να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους οργανώνοντας μεγαλεπήβολα σχέδια πολυήμερων «αγώνων διάσχισης» . Ο συμβολισμός της αλλαγής της χιλιετίας (!) ήταν περισσότερο κάτι που συζητήθηκε παρά κάτι που επηρέασε τις συνειδήσεις στην αλλαγή συμπεριφοράς. Έτσι, στο ορεινό τρέξιμο, ας αυτούσιο άθλημα, δεν υπήρξε καμία ουσιώδης αλλαγή. Μέσα στο γενικότερο κλίμα ανάτασης που προκάλεσε ο πρώτος αγώνας διάσχισης, διοργανώνω τον Ιανουάριο, τον πρώτο μου αγώνα, έναν αγώνα ορεινού διάθλου (τρέξιμο-ποδηλασία) παρέα με τον παλιό πρωταθλητή ποδηλασίας Βάιο Λιάκο στο Σέιχ-Σου της Θεσσαλονίκης. Η προσπάθεια δεν είχε συνέχεια, ωστόσο ήταν μια ευχάριστη έκπληξη η πραγματοποίησή του. Τον Ιούνιο του 2000, γίνεται ο Εύαθλος στην Κόνιτσα, χωρίς όμως αναφορά στο άθλημα. 

Λίγες ημέρες μετά ωστόσο, έρχονται ευχάριστα νέα από την Καλαμπάκα: η τοπική αναπτυξιακή δημοτική επιχείρηση διοργάνωνε έναν τριήμερο αγώνα διάσχισης,  τον Pindos Crossing. Ήταν ένας αγώνας με πιο έντονο το στοιχείο της αντοχής από εκείνο της περιπέτειας, ο οποίος θα συνδύαζε ορεινό τρέξιμο, ορεινή ποδηλασία και καγιάκ και θα είχε ατομικό και ομαδικό διαχωρισμό. Διευθυντής του αγώνα ήταν ο παλιός ορειβάτης Χρήστος Λάμπρης. Το γεγονός ήταν πετυχημένο για όσους συμμετείχαμε, ειδικά στην κατηγορία του ατομικού, όπου ο καθένας έκανε το σύνολο της διαδρομής, αντίθετα με το ομαδικό, όπου οι δυο δυάδες της κάθε ομάδας μοιράστηκαν από μισή διαδρομή η κάθε μια. Ο αγώνας έκανε έναν μεγάλο κύκλο στα ορεινά των Τρικάλων, συνδυάζοντας δρόμους και μονοπάτια της περιοχής Ασπροποτάμου. Τον ατομικό αγώνα τον κέρδισε ο Παναγιώτης Κοτρωνάρος, με μικρή διαφορά από τον Δημήτρη Βενετικίδη.

Στον ΟΜΟ εκείνης της χρονιάς, που είχε εμφανώς πεσμένες συμμετοχές σε σχέση με το 1999, επανεμφανίζεται και κερδίζει ο Λευτέρης Τζαφόλιας, ο αθλητής με το απίστευτα ιδιόρρυθμο ανορθόδοξο στυλ αλλά και την εξαιρετική επίδοση του 3:50 αφήνοντας άναυδο το κοινό στην πλατεία του Λιτοχώρου!

O Δημήτρης Βενετικίδης στη διάρκεια του 7ήμερου Annapurna trek

Λίγες εβδομάδες μετά, ξεκινάμε παρέα με τον Δημήτρη Βενετικίδη για μια περιπέτεια που θα διαρκούσε δύο μήνες στα Ιμαλάια. Το σχέδιο είχε την ονομασία Himal Odyssey και προέβλεπε τη διάσχιση του Νεπάλ με ποδήλατο, μέσα από το τεράστιο δίκτυο μονοπατιών της οροσειράς των Ιμαλαΐων. Απρόβλεπτοι παράγοντες, όπως ένας εμφύλιος πόλεμος σε εξέλιξη αλλά και αντικειμενικές δυσκολίες, ανέτρεψαν τα σχέδιά μας, ωστόσο καταφέραμε να κάνουμε μια δύσκολη διαδρομή μέχρι το Έβερεστ, φτάνοντας με τα ποδήλατά μας σε υψόμετρο 5500 μέτρα. Στη συνέχεια πραγματοποιήσαμε μια πεζοπορική διάσχιση ταχύτητας στον περίφημο «Κύκλο τουΑναπούρνα», ολοκληρώνοντας τα 250 χιλιόμετρα σε 7 ημέρες. Τελειώνοντας αυτή την πορεία, ζητήσαμε να μάθουμε αν είχε υπάρξει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, για να πληροφορηθούμε ότι μόλις ένας στο κοντινό παρελθόν είχε αποφασίσει να καταγράψει την πορεία του σαν επίδοση, την οποία και είχαμε ξεπεράσει.

Μας απασχόλησε εκείνο το διάστημα ένας προβληματισμός, σχετικά με αυτό που εκφράζαμε διασχίζοντας με ταχύτητα μεγάλες αποστάσεις στα βουνά. Στο Νεπάλ δεν γίνονταν ακόμα αγώνες, εκτός από τον Everest Marathon, ο οποίος απασχολούσε μερικούς ιδιόρρυθμους Βρετανούς δρομείς, επηρεασμένους από το πνεύμα του Ιμαλαϊσμού και την κληρονομιά των πρωτοπόρων του Έβερεστ. Ψάχνοντας στα βιβλιοπωλεία του Κατμαντού, ανακάλυψα το βιβλίο των αδελφών Κρέιν, που το 1983 διέσχισαν τρέχοντας τα Ιμαλάια, με ελάχιστο εξοπλισμό και χωρίς καμιά υποστήριξη. Θα περνούσαν πολλά χρόνια ακόμη, μέχρι να διαβάσω ότι στη δεκαετία του ’80 αλλά και του ’90 υπήρξαν δυο-τρεις ακόμα προσπάθειες από παθιασμένους trail runners, που έζησαν μεγάλες περιπέτειες και άνοιξαν νέους δρόμους στο άθλημα, φτάνοντάς το στα όρια της εξερεύνησης και των αποστολών.

Εικόνα του πρόγονου Α-Ζ, που το 2001 έφερε την ονομασία X-Odyssey.gr

Το 2001 ήταν η χρονιά που ξεκίνησα να ασχολούμαι με τους υπολογιστές και το διαδίκτυο, που τότε διήγε την νηπιακή του ηλικία στην Ελλάδα. Αφορμή στάθηκε το ταξίδι στο Νεπάλ και η επιθυμία μου να περάσω στο μικρό κοινό του χώρου, πληροφορίες και λεπτομέρειες (κυρίως) για τις διασχίσεις μας εκεί. Επειδή όμως η μια σκέψη φέρνει την άλλη, γρήγορα βάλθηκα να αναβαθμίσω τον ερασιτεχνισμό μιας φιλοξενούμενης ιστοσελίδας από διαφημιστές παρόχους, σε κάτι που θα έπαιζε το ρόλο ενός ηλεκτρονικού μέσου ενημέρωσης για τα τεκταινόμενα στο χώρο του adventure. Μπορεί το κοινό ακόμα να μην υπήρχε στην ουσία, εξαιτίας του ισχνού βαθμού διείσδυσης του internet στην Ελλάδα, περίπου 10% έναντι του 70% σήμερα, όμως είχε έρθει η στιγμή για μένα να περάσω στην πράξη την ιδέα που ξεκίνησε να με απασχολεί όταν ακόμα περπατούσα με τον Δημήτρη στα μονοπάτια των Ιμαλαΐων σχεδόν ένα χρόνο νωρίτερα. Κι έτσι, ξεκίνησα την παρθενική μου πορεία στο διαδίκτυο μέσα από το x-odyssey.gr που λίγο αργότερα θα γινόταν Adventure Zone (Α-Ζ). Τον πρώτο καιρό μετρούσε περίπου 30 επισκέψεις την ημέρα, όσο δηλαδή μια προσωπική σελίδα χωρίς αρκετούς φίλους στο Facebook σήμερα. Σημαντικό μέρος του Α-Ζ απασχολούσε το ορεινό τρέξιμο, που εκεί βαφτίστηκε σαν «ορεινό τρέξιμο» λίγο αργότερα, όρος που καθιερώθηκε τελικά στη χώρα μας.

Το 2001 η σκηνή του ορεινού τρεξίματος ήταν ακόμα ανύπαρκτη αλλά η πορεία των «αγώνων περιπέτειας» έδειχνε ότι συγκέντρωνε δυνάμεις. Όλο και περισσότεροι «αγώνες περιπέτειας» έκαναν την εμφάνισή τους, καλλιεργώντας -χωρίς να το γνωρίζουν- το άθλημα. Τον Ιούνιο εκείνης της χρονιάς γίνεται για δεύτερη –και τελευταία, εξαιτίας λήξης της Κοινοτικής επιδότησης- χρονιά το Pindos Crossing στην Καλαμπάκα. Μετά από αρκετό κόπο είχα καταφέρει να πείσω τους υπεύθυνους της διοργάνωσης ότι πρέπει να υπάρξει μία και μοναδική κατηγορία, αυτή των διμελών ομάδων, όπερ και …εγένετο, με αποτέλεσμα έναν συναρπαστικό αγώνα για 25 ομάδες (αριθμό ρεκόρ), που διάνυσαν σχεδόν 300 χιλιόμετρα στην Πίνδο του Ασπροποτάμου. Μια απρόσμενη τροπή, έφερε στο μέσον του 3ήμερου αγώνα τη δική μας ομάδα (Βενετικίδης-Ρήγος) στην κεφαλή της κούρσας, θέση που καταφέραμε να κρατήσουμε μέχρι το τέλος. Η υπεροχή μας στο ορεινό τρέξιμο ήταν εμφανής απέναντι στους άλλους διεκδικητές, γεγονός που προσπαθούσαμε να εκμεταλλευτούμε κάθε φορά έπρεπε να τρέξουμε.

Το Σεπτέμβριο του 2001, το πρόγραμμα των αθλητών των outdoors –ο τότε δόκιμος όρος, που αντιπροσώπευε εκείνους που έκαναν αθλήματα αντοχής και τεχνικής στο βουνό- ήταν φορτωμένο με  αγώνες περιπέτειας, που πλήθαιναν πια με γεωμετρική σχεδόν πρόοδο, αν υπολογιστούν ακόμα δύο αγώνες εκείνης της χρονιάς, ο Ελικών του Λουκά Ανέστη στο ομώνυμο βουνό της Βοιωτίας και ο Άθλος της Πάρνηθας του Γιάννη Θεοχαρόπουλου, που είχε ξεκινήσει ένα χρόνο νωρίτερα στην Αττική. Το φορμάτ ήταν πια δεδομένο: ομάδες των δύο αθλητών έκαναν μαζί το σύνολο της διαδρομής. Φυσικά, πρέπει να ληφθεί υπόψη και ο Εύαθλος της No Limits στην Κόνιτσα, που αποτελούσε το κυρίαρχο γεγονός αλλά χωρίς ορεινό τρέξιμο και με ανεξάρτητα τα υπόλοιπα, όπως το mountain bike και το rafting.

Στον Ορειβατικό Μαραθώνιο του Ολύμπου εκείνη τη χρονιά –το μοναδικό αυτούσιο αγώνα ορεινού τρεξίματος το 2001- ο Δημήτρης Χατζής από την Ελασσόνα, αναδεικνύεται νικητής με 3.51, ανεβαίνοντας στην 3^η θέση στο πάνθεο των νικητών του αγώνα, μετά το 3.49 του Καλοφύρη και το 3.50 του Τζαφόλια. Στις γυναίκες, η Βίκυ Καρπούζα καταρρίπτει το ρεκόρ με 5.01. Για πρώτη φορά γίνεται χρήση ηλεκτρονικής χρονομέτρησης στον τερματισμό όμως –τα τσιπάκια στα παπούτσια των αθλητών θα αργούσαν ακόμα. Παρόλα αυτά, οι συμμετοχές στον αγώνα είναι ακόμα λιγότερες  (117 τερμάτισαν από 121 συμμετοχές) εξαιτίας της μοιρασιάς της πίτας και στους αγώνες περιπέτειας.

Λίγες ημέρες αργότερα γίνεται το τρίτο (και τελευταίο δυστυχώς) Salomon Experience. Εκεί συμμετέχω ως εικονολήπτης δράσης, έχοντας αποφασίσει ότι δεν αγωνίζομαι γιατί διαφωνώ με καταστάσεις πράγματα που έβλεπα στο χώρο. Οι αθλητές του αγώνα έδειχναν πλέον αρκετά εξοικειωμένοι με την ιδέα να τρέχουν μέσα στα βουνά, κουβαλώντας και μερικά κιλά στην πλάτη. Όλα πήγαν καλά, όμως γνωρίζαμε από πριν ότι ο κύκλος του Salomon Experience θα τελείωνε εκείνο τον Σεπτέμβρη, ανοίγοντας το δρόμο στους άλλους που ήδη ακολουθούσαν. Αλλά για πόσο? Οι αγώνες περιπέτειας ήταν απαιτητικοί σε δεξιότητες και εξοπλισμό και από ένα σημείο και μετά, σε χρήμα.

Παρόλα αυτά, κλείνοντας εκείνη η χρονιά, τα πράγματα έμοιαζαν να παίρνουν μια τροπή, με τη ζυγαριά να γέρνει προς τους αγώνες περιπέτειας. Ωστόσο, ήταν φανερό, πως οι διάδοχοι των πολυδάπανων αγώνων όπως το Experience της Ευρυτανίας ή το Crossing της Καλαμπάκας, ήταν σε διαδικασία απλοποίησης, και λόγω έλλειψης σοβαρών προϋπολογισμών αλλά και για να κατορθώσουν να φέρουν κοντά περισσότερο κόσμο. Έτσι, με λιγότερη αναρρίχηση και κωπηλασία, απέμεναν το τρέξιμο και το ποδήλατο, δραστηριότητες με σαφώς λιγότερες τεχνικές απαιτήσεις, που εκτός των άλλων έδιναν και την κατεύθυνση για το μέλλον.

Το 2002 φέρνει στο προσκήνιο τον Εύαθλο, τη διοργάνωση της Κόνιτσας, που αποφάσισε να δημιουργήσει και αγώνα ορεινού τρεξίματος εκτός από τα καθιερωμένα αθλήματά του. Στις 12 Μαΐου, ένα γκρουπ από 51 αθλητές παίρνει εκκίνηση από το Μικρό Πάπιγκο και διανύει 25 χιλιόμετρα στην Τύμφη και τη χαράδρα του Αώου μέχρι τον τερματισμό στην Κόνιτσα. Ο αγώνας έκρυβε μερικά απρόοπτα στην εξέλιξή του, όπως την πτώση του προπορευόμενου Καλοφύρη στο μονοπάτι δύο χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό, που τον άφησε αναίσθητο ή την απώλεια της διαδρομής από τον Βενετικίδη που ήταν τρίτος και ακυρώθηκε λίγο πριν το τέρμα(!). Τελικά, νικητής του επεισοδιακού αγώνα αναδείχτηκε ο Λευτέρης Τζαφόλιας (2.18), αφήνοντας μακριά τους  Λουκά Ανέστη και Χρόνη Δρούγια στις δύο επόμενες θέσεις ενώ στις γυναίκες, νίκησε η Βίκυ Καρπούζα.

 

Στις αρχές Ιουνίου γίνεται ένας αγώνας –χωρίς συνέχεια- από τον ΕΟΣ Λάρισας, στην περιοχή των Τεμπών. Δίνονται τρεις εκκινήσεις στους 46 αθλητές του αγώνα, για να αποφευχθεί το μποτιλιάρισμα στο μονοπάτι που ξεκινούσε αμέσως μετά την εκκίνηση, με αποτέλεσμα να μην γνωρίζουν οι αθλητές ποιος προπορεύεται! Νικητής ο Βλάσης Καραβασίλης.

Pindos VOmax. Κατηφορίζοντας από τις κορυφές της Γκιώνας 

Τον ίδιο μήνα, ξεκινώ παρέα με τον Νίκο Κωστόπουλο να υλοποιήσουμε το "Pindos VOmax" ένα σχέδιο που κατάστρωσα για μικτή διάσχιση (τρέξιμο, ποδηλασία) της Πίνδου. Η διάσχιση από το Γράμμο στους Δελφούς είχε μήκος 600 χιλιόμετρα και υψομετρική +16.000 μέτρα και χρειαστήκαμε 9 ημέρες για να ολοκληρώσουμε (με εξωτερική υποστήριξη). Από τα 600 χιλιόμετρα πάνω από βουνά της Πίνδου, το ένα τρίτο ήταν πεζοπορικά και το 60% του χρόνου μας ξοδεύτηκε στην πεζοπορία/τρέξιμο. Στο μυαλό μου είχα έναν μεγάλο αγώνα διάσχισης, που φυσικά ποτέ δεν υλοποιήθηκε πέρα από εκείνη την μεμονωμένη προσπάθεια. 

Το 2002 γνωρίζω έναν αξιόλογο Έλληνα, που έζησε μερικά περιπετειώδη χρόνια σπουδών στην Αμερική. Η αγάπη του για τα βουνά και την περιπέτεια τον είχε στείλει εκτός από τις κορυφές των αμερικάνικων βουνών στις εσχατιές της Αλάσκας, σ έναν ιδιόρρυθμο και σκληρό αγώνα, τον Iditarod, όπως και στην Κοιλάδα του Θανάτου στην Καλιφόρνια , στο Badwater Ultramarathon. Ο νεαρός άκουγε στο όνομα Μιχάλης Στύλλας και λίγο μετά τη γνωριμία μας έφυγε για τα Ιμαλάια, για να τρέξει σ έναν δεκαήμερο αγώνα 300 χιλιομέτρων, στο Annapurna Mandala Trail. Τον συναρπαστικό αγώνα αντοχής, τον διοργανώνει ο πρωτοπόρος Γάλλος Bruno Poirier και σ αυτόν συμμετέχουν λίγοι ευρωπαίοι και μερικοί Νεπαλέζοι δρομείς. Ο Στύλλας δεν καταφέρνει να τερματίσει, αποκομίζει όμως μεγάλη εμπειρία και γνωρίζει από κοντά τον Poirier αλλά και έναν σπουδαίο αθλητή που κερδίζει εκείνο τον αγώνα και ανοίγει τα φτερά του τα επόμενα χρόνια. Είναι ο Dachhiri Dawa Sherpa, που έγινε παγκόσμια γνωστός στο χώρο του trail running, χάρη στη συμμετοχή του σε σπουδαίους αγώνες.

Στον καθιερωμένο Ορειβατικό Μαραθώνιο Ολύμπου, που διήγε την 16^η διοργάνωσή του, ο Δημήτρης Χατζής από την Ελασσόνα, γίνεται ο τρίτος γρηγορότερος αθλητής στην ιστορία του θεσμού, νικώντας με 3.51, με δεύτερο τον Βενετικίδη και τρίτο τον Γεωργαντόπουλο. Στις γυναίκες, η Βίκυ Καρπούζα πετυχαίνει ανδρικό χρόνο (4.37) συντρίβοντας το προηγούμενο δικό της ρεκόρ και κερδίζει με μεγάλη διαφορά την Ιρένα μαλιμπόρσκα, η οποία εμφανίζεται στον τερματισμό με αιμόφυρτο και μπανταρισμένο χέρι, μετά από που παθαίνει κάταγμα στο χέρι 7 χιλιόμετρα πριν τον τερματισμό και καταφθάνει τρέχοντας με νάρθηκα. Ο παλιός θρύλος του ΟΜΟ Βασίλης Χαλκιάς, συμμετέχει εκτός συναγωνισμού, δίνοντας με έναν δικό του τρόπο το παρών.

Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου 2002. Οι προπορευόμενοι στο τρίτο χιλιόμετρο

Οι αγώνες περιπέτειας, έγραφαν κι αυτοί τη δική τους ιστορία, που όμως έγινε πολύ σύντομα φτωχή, με την απώλεια του Salomon Experience και του Pindos Crossing, την προηγούμενη χρονιά. Μετά τον «Ελικώνα» και τον «Άθλο Τζουμέρκων», σειρά πήρε το Pindos Challenge του Γιώργου Τόττα, από τα Γρεβενά. Νέος αγώνας, με έντονο το στοιχείο του ορεινού τρεξίματος, έβαλε από την πρώτη χρονιά πολύ ψηλά τον πήχη, με 130 χιλιόμετρα διαδρομής σε μία μόνο ημέρα. Τον Οκτώβριο του 2002, το Pindos Challenge πέρασε την πρώτη του διοργάνωση, με 18 ζευγάρια αθλητών στην εκκίνηση, στην Κρανιά Μετσόβου. Από τις 18 ομάδες, μόλις 6 πέρασαν τη γραμμή του τερματισμού. Ανάμεσά τους, όλοι εκείνοι που υπηρετούσαν τα 3 τελευταία χρόνια το άθλημα, όπως Δρούγιας, Παππάς, Θεοχαρόπουλος, Κωστόπουλος, Σταμούλης, Τσούργιαννης και λοιποί...

Το 2003 ήταν η τελευταία χρονιά μιας περιόδου, που χαρακτηρίζεται ως προπομπός της σύγχρονης εποχής στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο. Το 2003 σηματοδότησε την αρχή του τέλους για τους «αγώνες περιπέτειας» στη χώρα, παρά το γεγονός ότι 4-5 απ αυτούς συνέχιζαν την πορεία τους. Καμιά από τις παραπάνω προσπάθειες δεν είχε την εμβέλεια ενός μεγεθυμένου γεγονότος με μεγάλους προϋπολογισμούς, όπως συνέβαινε στο εξωτερικό. Από την άλλη μεριά, μετά από 3-4 χρόνια ζωής, ο ρυθμός εξάπλωσης δεν ήταν εκείνος που θα συγκέντρωνε στο άθλημα την κρίσιμη μάζα που απαιτούνταν για να σταθεροποιηθεί. Στις περισσότερες περιπτώσεις, οι ίδιοι αθλητές εμφανίζονταν κάθε φορά στη γραμμή της εκκίνησης, σε κάθε τέτοιο αγώνα. Ωστόσο, οι 30-50 αθλητές του χώρου, είχαν αποκτήσει μεγάλη εξοικείωση –πολλοί την είχαν και νωρίτερα- με το ορεινό τρέξιμο και συμμετείχαν και στους ελάχιστους τέτοιους αγώνες, όπου διοργανώνονταν.

Τον Ιούνιο του 2003, ο Εύαθλος στην Κόνιτσα, γνώρισε σπουδαίες μέρες, χάρη στη γκάμα των αγώνων που περιλάμβανε. Ανάμεσά τους και ο «Ορειβατικός Μαραθώνιος», που μεγάλωσε σε μήκος σε σχέση με το 2002 και έγινε πλέον 37 χιλιόμετρα, με εκκίνηση στους Κήπους (Γεφύρι Κόκκορη) και τερματισμό στην Κόνιτσα. Περίπου 40 αθλητές ξεκίνησαν μια συναρπαστική διαδρομή, με νικητή τον ακαταμάχητο Νίκο Καλοφύρη, που άφησε αρκετά πίσω τους αντιπάλους του, ανάμεσα στους οποίους και ο πρωτοεμφανιζόμενος ομογενής από Ρωσία, Αλέξης Γκούνκο, που θα έγραφε μεγάλες επιτυχίες τα επόμενα χρόνια. Δυστυχώς, προβλήματα χρηματοδότησης της διοργάνωσης, έφεραν σε δύσκολη θέση τον ακριτικό «Εύαθλο», του πρωτοπόρου Κονιτσιώτη Νίκου Κυρίτση, με αποτέλεσμα ο αγώνας να ανασταλεί για αρκετά χρόνια έκτοτε.

Εύαθλος 2003. Ο Νίκος Καλοφύρης λίγο πριν τον τερματισμό του

Το Σεπτέμβριο του 2003, ο Ορειβατικός Μαραθώνιος Ολύμπου περνούσε την 17^η διοργάνωσή του, με 130 αθλητές, αριθμός που δείχνει τη στασιμότητα του γεγονότος μετά από τόσα χρόνια ζωής. Παρόλα αυτά, η σπουδαία παρουσία του δίδυμου Καλοφύρη-Γκούνκο και η κατάρριψη του προηγούμενου ρεκόρ, ήταν εκείνο που ξεχώρισε. Με επίδοση 3.45.56 οι δύο σπουδαίοι αθλητές ξανάγραψαν την ιστορία στο θεσμό. Ήταν και η τελευταία χρονιά που οι δύο αυτοί αθλητές έτρεξαν στον ΟΜΟ και το ρεκόρ τους παρέμεινε ακατάρριπτο  μέχρι και την αλλαγή της διαδρομής του αγώνα, 6 χρόνια αργότερα. Χαρακτηριστικό του ψηλού επιπέδου των αθλητών εκείνης της χρονιάς, ήταν το γεγονός ότι οι πρώτοι 8 αθλητές πέτυχαν επίδοση κάτω από 4:30. Η Βίκυ Καρπούζα κυριάρχησε και πάλι ανάμεσα στις ελάχιστες (μόλις 9) αθλήτριες, με τον εξαιρετικό χρόνο των 4.38, υπερισχύοντας και πάλι της Μαλιμπόρσκα. Στην 90^η θέση εκείνης της χρονιάς, τερματίζει μια νέα του χώρου, η Ναταλία Παπουνίδου, που τα αμέσως επόμενα χρόνια θα ανέβαινε στις κορυφαίες θέσεις.

Το φθινόπωρο των αγώνων περιπέτειας σηματοδότησε εκείνη τη χρονιά. Ο Ελικώνας του Λουκά Ανέστη γίνεται για τελευταία φορά, με το δίδυμο Δρούγια-Σταμούλη να κυριαρχεί ενώ το Pindos Challenge έγινε για προτελευταία, με το ίδιο δίδυμο να κερδίζει επίσης κατά κράτος αλλά τον αριθμό των αθλητών να παραμένει στάσιμος. Ο Γιάννης Θεοχαρόπουλος συνέχισε με τον Άθλο Πάρνηθας και τον αντίστοιχο των Τζουμέρκων. Όλοι αυτοί οι αγώνες μειώνουν σταδιακά τη συμμετοχή επιδεξιοτήτων και διατηρούν τα λιγότερο κοστοβόρα αθλήματα αντοχής, όπως το τρέξιμο και η ποδηλασία. Ένα τέτοιο γεγονός ήταν και ο Hercules της Red Bull στην Πελοπόννησο εκείνο το φθινόπωρο, χωρίς συνέχεια όμως κι αυτό.

Σταμούλης-Δρούγιας στον τερματισμό του Ελικώνα 2003

Τον Αύγουστο του 2003, δύο άσχετα μεταξύ τους γεγονότα, θα άλλαζαν τη ροή της ιστορίας του ορεινού τρεξίματος, τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Στο Σαμονί των Γαλλικών Άλπεων γίνεται για πρώτη φορά ο αγώνας “Ultra Trail du Tour du Mont Blanc”, ο πρώτος αγώνας 100 μιλίων σε ευρωπαϊκό έδαφος, που κατάφερε να συγκεντρώσει πάνω από 500 αθλητές και να δημιουργήσει νέα δεδομένα στα 100milers! Πίσω  στην Ελλάδα, συναντιέμαι με εκπροσώπους της Λιτοχωρίτικης ορειβατικής κοινότητας, στην προσπάθεια να βρω στηρίγματα για να υλοποιήσω επιτέλους το μεγάλο όνειρο ενός διεθνή αγώνα στον Όλυμπο. Μέχρι το τέλος εκείνης της χρονιάς, είχα ήδη εξασφαλίσει την υποστήριξη της τοπικής κοινωνίας και χρηματοδότηση του γεγονότος, το οποίο θα ονομαζόταν Olympus Marathon. Ήταν Δεκέμβριος του 2003 και ένα νέο κεφάλαιο άνοιγε ξεκινούσε μια διαφορετική χρονιά για το ελληνικό ορεινό τρέξιμο…