28 Φεβρουαρίου 2012

2012: Πορεία στην ομίχλη για το ελληνικό ορεινό τρέξιμο


Εδώ και μήνες παρακολουθούμε με δέος τις καταλυτικές οικονομικές εξελίξεις στην Ελλάδα, μη μπορώντας να πιστέψουμε ότι όλα αυτά τα δεινά έχουν φτάσει ήδη στο δικό μας κατώφλι. Ανεργία που ξεπερνά τα επίπεδα 50ετίας, ύφεση, άστεγοι, μετανάστες, συσσίτια, ανθρωπιστική βοήθεια… Ένας τραγικός κατάλογος συμπτωμάτων που δεν δείχνει  να έχει τέλος, Και στο βάθος? Στο βάθος οι ακόμα χειρότερες ημέρες, κατά γενική ομολογία των οικονομολόγων. Και μέσα σε όλα αυτά, οι σκέψεις των ανθρώπων του ορεινού τρεξίματος, οι δικές μας σκέψεις και κουβέντες, για το δικό μας χώρο. Πού βαδίζει το ελληνικό ορεινό τρέξιμο? Τι μπορεί να σωθεί? Τι μπορεί να γίνει? Υπάρχει ελπίδα?


Τα προηγούμενα χρόνια –και του 2011 συμπεριλαμβανόμενου- όλοι συνηθίζαμε να κάνουμε μια ανασκόπηση της χρονιάς που έφευγε και μια εκτίμηση της χρονιάς που ερχόταν. Φέτος, αμφιβάλλω αν υπήρχε κανείς από εμάς που να είχε την παραμικρή διάθεση να κάνει μια ελπιδοφόρα εκτίμηση για το 2012. Σε μια εποχή που η (έτσι κι αλλιώς) άθλια αντίληψη διοργανωτών του τύπου «…ποτέ δεν επιλέγαμε τον οικονομικότερο τρόπο, αλλά αυτόν που μας άρεσε…» μοιάζει να έχει ξεπεραστεί εδώ και χρόνια κι ας πέρασαν μόλις λίγοι μήνες, όλοι προσπαθούμε να βρούμε μια άκρη, ψαχουλεύοντας μες στο σκοτάδι. Όσο για τη βαρύγδουπη και άκρως ιδιοτελή, συμφεροντολογική άποψη του τζαμπατζή, πως «…στο όνομα της κρίσης δεν μπορεί να σταματήσει κάθε μορφή πολιτισμού και ο Αθλητισμός είναι Πολιτισμός!», αυτή ξεχάστηκε την επόμενη κιόλας στιγμή, αφού χάρισε πρώτα ένα ειρωνικό μειδίαμα στα χείλη των μελών της κοινότητας του ορεινού τρεξίματος, που τυχαίνει να ζουν στον πραγματικό και όχι στον επίπλαστο κόσμο αυτών των ιδεών. Είναι εξόφθαλμο πια –και όχι προφανές- ότι προέχει το πώς θα χορτάσουμε τους πεινασμένους συνανθρώπους μας και έπεται το πώς θα κάνει ο καθένας από μας τον …«πολιτισμό» του!   

Η κοινωνία τριγύρω δέχεται τα χτυπήματα, το ένα μετά το άλλο. Είναι πλέον φίλοι και συγγενείς, αυτοί που μένουν άνεργοι, αυτοί που αναγκάζονται να κλείσουν τη δική τους επιχείρηση, αδυνατώντας να ανταποκριθούν παραπέρα στις υποχρεώσεις τους. Το φάσμα της φτώχειας απλώνεται μέρα με τη μέρα, καλύπτοντας όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας. Οι άστεγοι με τα λάπτοπ είναι υπαρκτή πραγματικότητα σήμερα, μετά τους περιθωριακούς άστεγους της τρίτης ηλικίας χθες. Τα πεινασμένα παιδιά στα δημοτικά σχολεία ανέκυψαν πολύ πρόσφατα ως πρόβλημα και η διανομή λαχανικών σε πλατείες πόλεων ήταν ένα φαινόμενο που θυμούνται μόνο όσοι έζησαν την κατοχή! Αυτοί θυμούνται και τα συσσίτια αγάπης, που κατά σύστημα πλέον διοργανώνονται. Το κύμα μετανάστευσης προς το εξωτερικό θεριεύει, με 100.000 αιτήσεις το 2011 και δείχνει να διογκώνεται κι άλλο φέτος. Όσο για την εσωτερική μετανάστευση ξαναστέλνει στο σπίτι της, την μεθεπόμενη γενιά εσωτερικών μεταναστών. Πίσω στο χωριό! Οι Αλβανοί μετανάστες επιστρέφουν κι αυτοί στη χώρα τους λόγω έλλειψης δουλειάς, ενώ η πολιτική ηγεσία της γείτονος χώρας μας ξεπληρώνει σήμερα με το ίδιο νόμισμα της απαξίωσης, καλώντας τους Έλληνες να πάνε να βρουν δουλειά στην Αλβανία! Και στο βάθος, λιτότητα και φτώχεια, για τα επόμενα δέκα χρόνια, τουλάχιστον…

Και μέσα σ αυτό το σκηνικό θύελλας (whiteout), υπάρχει και το ορεινό τρέξιμο. Αστείο δεν ακούγεται? Μπορεί να αγαπάω αυτό το πράγμα, μπορεί να αγωνίστηκα με πάθος γι αυτή την ιδέα τα προηγούμενα 25 χρόνια, όμως φαίνεται σαν κακόγουστο αστείο και μόνο στο άκουσμά του. Μήπως να κλείσουμε τα αυτιά και τα μάτια μας στην πραγματικότητα? Δεν ωφελεί! Είμαστε κομμάτι αυτής της κοινωνίας, δεν μπορούμε –και δεν πρέπει- να το κάνουμε αυτό! Εκείνο που πρέπει να κάνουμε, είναι να ρίξουμε νερό στο κρασί μας, αρκετό νερό… Δεν γίνεται αλλιώς και το ξέρουμε καλά. Σε μεγάλο βαθμό, πιστεύω ότι το έχουμε αποδεχτεί κιόλας.

Ποιο είναι λοιπόν το αύριο για το ελληνικό ορεινό τρέξιμο? Τι θα γίνει το 2012 στους ελληνικούς αγώνες? Πόσοι θα επιβιώσουν? Πόσοι θα απομείνουν και με ποιους όρους? Περί αυτού γίνεται η συζήτηση πλέον νομίζω και μάλλον δεν πρέπει να έχουμε αμφιβολίες.

Ήδη κλείνουμε το δεύτερο μήνα της χρονιάς και η τάση αρχίζει να διαφαίνεται: στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο θα μείνουν λιγότεροι, φτηνότεροι και καλύτεροι! Αυτή είναι η τάση, αναμφίβολα. Οι αγώνες βουνού, για άλλους τώρα λόγους, θα ακολουθήσουν την πορεία που είχαν στο παρελθόν καταστάσεις  που έγιναν μόδα, όπως τα “Games” και τα “Video Clubs” της δεκαετίας του 80 και του 90. Δεν είναι η υπερπροσφορά όμως που θα οδηγήσει στη συρρίκνωση αλλά η αδυναμία να εκφραστεί η ζήτηση για περισσότερους αγώνες, από μεριάς των αθλητών.

Πιστεύω ότι ο καθένας από όλους αυτούς που ασχολούμαστε με το ορεινό τρέξιμο, έχει κατανοήσει κάποιες αλήθειες ήδη, αλήθειες που θα λειτουργήσουν σαν φίλτρα στην περίπτωσή μας:

·         Υπάρχουν φτηνοί αγώνες και ακριβοί αγώνες. Στις μικρές κατηγορίες, μέχρι 25Κ περίπου, το κόστος ενός φτηνού αγώνα δεν ξεπερνά τα 20 ευρώ, λιγότερο από 1ευρώ/χλμ. Ένας μικρός αγώνας με κόστος πάνω από 15-20 ευρώ, αρχίζει να αποτελεί πρόβλημα και πρέπει να συγκεντρώνει άλλα, σημαντικά χαρακτηριστικά για να προτιμηθεί.

·         Υπάρχουν μικροί και μεγάλοι αγώνες. Ένας μικρός αγώνας εύκολα μαζεύει κόσμο, αλλά εξίσου εύκολα μπορεί να τον χάσει κιόλας, αφού δεν αποτελεί στόχο παρά μόνο για τους νεοεισερχόμενους του χώρου. Ένας μεσαίος αγώνας (25-50Κ), μπορεί να αποτελέσει στόχο χρονιάς για αρκετούς αθλητές ενώ ένας ultra (50K+), μπορεί να το πετύχει αυτό ακόμα ευκολότερα. Γενικά μιλώντας, οι μικροί αγώνες είναι και θα είναι πιο ευάλωτοι στο μέλλον, γι αυτόν ακριβώς το λόγο.

·         Υπάρχουν κοντινοί και μακρινοί αγώνες. Ένας μικρός αγώνας κοντά στις δύο μεγάλες δεξαμενές κοινού (Αθήνα κατά μείζονα λόγο και Θεσσαλονίκη κατά δεύτερο), μπορεί να αισθάνεται ανασφάλεια μόνο αν έχει σοβαρά ζητήματα, διαφορετικά θα έχει πάντα το κοινό του. Ένας μακρινός μικρός αγώνας, πρέπει να το ξανασκεφτεί από εδώ και πέρα. Το κόστος συνολικής συμμετοχής ενός αθλητή σε έναν μικρό μακρινό αγώνα, αυξάνει εκθετικά, αν πρέπει να υπολογιστεί το κόστος μετακίνησης, διανυκτέρευσης και διατροφής, κόστη που αποτρέπουν κάποιον στις μέρες που ζούμε. Η πραγματικότητα αυτή αγγίζει σε μικρότερο βαθμό έναν αγώνα ultra.

·         Υπάρχουν όμορφοι και άσχημοι αγώνες. Ο χαρακτηρισμός ενός λαϊκού αγώνα τρεξίματος, ως «ορεινού», δεν αποτελεί από μόνος του σανίδα σωτηρίας για τον ίδιο τον αγώνα. Πρέπει να αποδεικνύει στην πράξη ότι προσφέρει τις αρχές της αναψυχής και ανανέωσης , που προσφέρει η επαφή με την ορεινή φύση στον μέσο άνθρωπο, στον μέσο αθλητή τελικά. Ένας αγώνας που απλώνεται κατά το ήμισυ περίπου σε χωματόδρομους ή ένας αγώνας που απλώνεται σε άχαρο τοπίο, χωρίς την αίσθηση του βουνού, δεν έχει αρκετές πιθανότητες επιβίωσης στη νέα πραγματικότητα. Αυτό στέλνει το μήνυμα στους διοργανωτές ότι δεν αρκεί απλά να στήσουν έναν αγώνα στο γειτονικό τους βουνό, χρειάζεται να κοπιάσουν για να βρεθεί η ομορφότερη δυνατή διαδρομή. Αυτό προϋποθέτει δουλειά, σε βάθος!

·         Υπάρχουν γνωστοί και άγνωστοι (άσημοι) αγώνες. Οι γνωστοί, έγιναν γνωστοί με τα χρόνια, κεφαλαιοποιώντας σε μεγάλο βαθμό τη φήμη που έχτισε πάνω τους ο χρόνος. Ελάχιστοι αγώνες στην  Ελλάδα απολαμβάνουν τη φήμη της μακρόχρονης ιστορίας τους. Όλοι οι υπόλοιποι καλούνται να ξεπεράσουν τη δεκαετία καταρχήν ή να χτίσουν τη φήμη τους πολύ νωρίτερα, στηριγμένοι σε άλλα χαρακτηριστικά, όπως η δυσκολία τους, το μέγεθος, άλλες ιδιαιτερότητες, διάσημοι αθλητές κλπ.  Το πρόβλημα στην προκειμένη περίπτωση, της παρούσας συγκυρίας δηλαδή, είναι κάποιος νέος, άγνωστος αγώνας, θα προκαλέσει το ενδιαφέρον του κοινού, ειδικά στην περιφέρεια!

·         Υπάρχουν γνωστοί διοργανωτές αλλά και άγνωστοι. Από όλους όσους διοργανώνουν αγώνες, υπάρχουν κάποιοι που απολαμβάνουν φήμης και γνωριμιών ανάμεσα στο κοινό του ορεινού τρεξίματος. Ο κύκλος γνωριμιών αποτελεί την καλύτερη μαγιά για μια νέα ιδέα. Λίγο-πολύ, οι άνθρωποι που διοργανώνουν αγώνες, είναι εκείνοι που τρέχουν αγώνες. Είναι σχεδόν ο κανόνας! Στον αντίποδα, έχουμε τους «μη-αθλητές» διοργανωτές, εκπροσώπους συνήθως τοπικών κοινωνιών, οι οποίοι έχουν να διανύσουν παραπάνω απόσταση μέχρι να φτάσουν στον τελικό στόχο. Και κυρίως, έχοντας πάντα το μειονέκτημα της έλλειψης τεχνογνωσίας.

·         Τέλος, υπάρχουν συμβατικοί και ιδιόρρυθμοι αγώνες. Οι τελευταίοι, από τη φύση τους έχουν μικρότερη απήχηση αλλά σταθερότερο κοινό, πιο φανατικό με λίγα λόγια. Η ιδιορρυθμία έχει να κάνει με κάποια από τα βασικά χαρακτηριστικά ενός αγώνα, τα οποία βρίσκονται στην άκρη του φάσματος αποδοχής του κοινού, γι αυτό το λόγο και αποτελούν πρόκληση. Το ζήτημα είναι ποιος διοργανωτής είναι σε θέση να αποφασίσει την υλοποίηση ενός παράτολμα αντιεμπορικού γεγονότος…

Διαβάζοντας προσεκτικά τα παραπάνω, ο καθένας μπορεί να διαπιστώσει ότι για διάφορους λόγους, σε σπάνιες περιπτώσεις ένας ελληνικός αγώνας βουνού βρίσκεται σε μια ξεκάθαρη κατάσταση, ώστε να αποτελεί χαρακτηριστική περίπτωση. Όλα τα παραπάνω ωστόσο, αποτελούν φίλτρα διαχωρισμού των γεγονότων, κατατάσσοντάς τα στον άτυπο «χρηματιστηριακό» -ας μου επιτραπεί ο όρος- πίνακα αξιών των αγώνων ορεινού τρεξίματος. 

Η δική μου άποψη για το 2012 και για μετά, είναι αυτή που ανέφερα ήδη και θα αναπτύξω παρακάτω: λιγότεροι αγώνες με ποιοτικότερα χαρακτηριστικά κυρίως και χαμηλότερο κόστος σε δεύτερο επίπεδο.

Τα προηγούμενα χρόνια ζήσαμε την πανσπερμία αγώνων βουνού στη χώρα μας. Πάνω από 50 αγώνες κάθε μεγέθους ξεφύτρωσαν στην επικράτεια την τελευταία τριετία. Ο καθένας αποφάσιζε να στήσει ένα γεγονός και ήταν εύκολα. Αρκούσε λίγη βοήθεια από την τοπική αυτοδιοίκηση της περιοχής κι όλα γίνονταν! Η επιτυχία εξασφαλισμένη τις περισσότερες φορές, αφού ένας τριψήφιος –έστω και οριακά- αριθμός αθλητών συνιστούσε «μεγάλη επιτυχία», αφήνοντας υποσχέσεις για την επόμενη χρονιά. Με δεδομένη την ανάπτυξη αθλητικών κοινοτήτων σε όλη την επικράτεια (Γιάννενα, Καβάλα, Λαμία, Ξάνθη, Καλαμάτα, Κέρκυρα, Λάρισα, Σάμος, Κοζάνη, Δράμα, Ελασσόνα, Κομοτηνή κλπ), η συμμετοχή σε οποιονδήποτε αγώνα στηνόταν, ήταν εξασφαλισμένη και αυτό είναι κάτι που μάλλον δεν πρόκειται να λείψει στο μέλλον κι αυτό είναι παρήγορο.  Το ορεινό τρέξιμο δεν είναι ακριβό άθλημα. Ένα ζευγάρι παπούτσια κι έφυγες για το μονοπάτι! Με αυτή την έννοια, και με δεδομένη την αγάπη του κόσμου για επιστροφή στη φύση, η διεύρυνση της βάσης θα συνεχίσει μάλλον και τα επόμενα χρόνια, παρά την οικονομική κρίση.

Εκείνο που θα αλλάξει κυρίως, είναι η πρόθεση των ανθρώπων αυτών να συμμετέχουν σε πολλούς αγώνες κάθε χρόνο. Θεωρώ ότι η διάθεση αυτή θα συρρικνωθεί περίπου στο μισό, με δεδομένες τις αντικειμενικές συνθήκες στα οικονομικά των αθλητών, που ήδη βρίσκονται ανάμεσα σε συμπληγάδες. Όταν λοιπόν έρχεται η ώρα να πάρεις αποφάσεις, τότε μπαίνουν τα αποκαλούμενα «κριτήρια», αυτά που πλέον βάζουν οι αθλητές των αγώνων και όχι οι διοργανωτές τους! Ποια πιστεύω ότι είναι αυτά τα κριτήρια?

1.       Οικονομικό (με την έννοια του συνολικού κόστους μιας εξόρμησης για αγώνα)
2.       Συναισθηματικό (πόση συγκίνηση περιμένουμε από ένα γεγονός)
3.       Αγωνιστικό (το καθαρά αθλητικό κριτήριο, που σχετίζεται με τον αγώνα ως αγώνα)
4.       Κοινωνικό (ποιοι και πόσοι ακόμα θα είναι εκεί)

Με εξαίρεση τους μικρούς, κοντινούς αγώνες, που απαιτούν μικρή ποσότητα φαιάς ουσίας για να τους αποφασίσει κάποιος, οι υπόλοιπες περιπτώσεις απαιτούν σκέψη, ζύγισμα με αντίβαρο τα φίλτρα που ανέφερα πιο πάνω. Πόσο εύκολο είναι να δεσμευτεί –πληρώνοντας τη συμμετοχή του- κάποιος, μερικούς μήνες νωρίτερα, χωρίς να είναι βέβαιος ότι κάθε ευρώ που θα πληρώσει, δεν θα αξίζει και τον κόπο μιας τέτοιας δέσμευσης? Το χρήμα πια δεν περισσεύει για να το σπαταλά κανείς. Οι αποφάσεις είναι σκληρές σε τέτοιες περιπτώσεις, αλλά και αναπόφευκτες. Γιατί , για παράδειγμα, κάποιος να πρέπει να μετακινηθεί 500+500 χιλιόμετρα για έναν αγώνα 3 ωρών, τον οποίο μάλιστα ενδεχομένως ξαναέκανε στο παρελθόν, όταν οι οικονομικές υποχρεώσεις τρέχουν με μεγαλύτερες ταχύτητες ενώ την ίδια στιγμή τα εισοδήματα έχουν ψαλλιδιστεί κατά το ένα τρίτο τουλάχιστον?

Όταν έρθει λοιπόν εκείνη η ώρα των αποφάσεων και του προγραμματισμού, ποια γεγονότα θα ανέβουν τα σκαλιά του βωμού για να θυσιαστούν?  Σίγουρα, εκείνο που το ξέρουμε ήδη, όπως κι εκείνο που δεν είμαστε σίγουροι αν αξίζει, το άλλο για το οποίο ο φίλος δεν μας έδωσε κολακευτικά σχόλια, αλλά και εκείνο που ο κόσμος διαβάσαμε ότι δεν το ευχαριστήθηκε γιατί η διαδρομή ήταν άχαρη. Κι ακόμα, εκείνο που είναι κάπως μικρό για να πάμε μέχρι εκεί ή το άλλο που παραείναι ακριβό και προσφέρει λίγα ή κι εκείνο που είναι πολύ δύσκολο και ίσως να μην τα καταφέρουμε. Κάπως έτσι λειτουργεί το σύστημα, το γνωρίζουμε καλά όλοι μας.

Αυτή η πραγματικότητα είναι η μία πλευρά μόνο της εικόνας! Η άλλη πλευρά είναι σίγουρα οι εγγενείς δυσκολίες των διοργανωτών να φτάσουν στο αποτέλεσμα, δηλαδή με απλά λόγια το χρήμα. Μέχρι σήμερα, οι περισσότεροι διοργανωτές κάλυπταν μόνο το μισό ή και λίγο παραπάνω του κόστους από τα χρήματα των αθλητών. Το υπόλοιπο μισό, σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις, το κάλυπτε η τοπική αυτοδιοίκηση (Δήμοι), προσπαθώντας να στηρίξουν μια μορφή εναλλακτικής προβολής του κάθε τόπου. Το κόστος ήταν συμβατό –εξαιρέσεις υπήρξαν- και ο τύπος του εξόδου κατάλληλος για να ενσωματωθεί στις δαπάνες του Δήμου. Έτσι, οι διοργανωτές έβρισκαν πάντα, έστω και με κόπο, τη λύση στο οικονομικό τους πρόβλημα. Αυτό όμως υπήρχε μέχρι χθες. Το σήμερα, ξημερώνοντας, ανέτρεψε τα πάντα! Η Αυτοδιοίκηση είναι ένας από τους τομείς του Κράτους, που καλούνται να περικόψουν δραστικότατα τις δαπάνες τους. Έτυχε πριν από εβδομάδες να διαβάσω την εγκύκλιο του Υπουργού Οικονομικών προς τους φορείς της Αυτοδιοίκησης, σχετικά με τον τύπο δαπανών και τα κριτήρια με τα οποία θα γίνεται η οποιαδήποτε δαπάνη από την πλευρά τους. Ομολογώ ότι τα κριτήρια ήταν τόσο σκληρά αλλά και τόσο ξεκάθαρα, που δεν αφήνουν κανένα περιθώριο ελπίδας για τη χρηματοδότηση οποιασδήποτε μορφής πολιτιστικής παραγωγής, τα επόμενα πολλά χρόνια. Τη στιγμή μάλιστα που σύντομα, πάγιες αληθινές ανάγκες των τοπικών κοινωνιών δεν θα μπορούν να εξυπηρετούνται στο εξής από τους Δήμους ενώ μεγάλο μέρος του προσωπικού των Δήμων θα δει την έξοδο από την εργασία, στο πλαίσιο συρρίκνωσης του κόστους λειτουργίας της. Κάτω από το βάρος αυτών των αποφάσεων, είναι περισσότερο από βέβαιο ότι κλείνει οριστικά πλέον η κρατική στρόφιγγα για τους αγώνες βουνού στην Ελλάδα!

Τώρα πια, απομένει η αγορά για τους διοργανωτές. Η «αγορά» με την πραγματική της έννοια, οι επιχειρήσεις δηλαδή που άμεσα ή έμμεσα δραστηριοποιούνται στο χώρο μας και είναι διατεθειμένες να επενδύσουν χορηγικά, με προϊόν ή ρευστό. Όμως κι αυτό καθίσταται εξαιρετικά δύσκολο, σε εποχές που τρίζουν τα θεμέλια και της αγοράς γενικότερα.

Σ αυτό το πολύπλοκο πρόβλημα, δύσκολα θα δοθεί μια συγκεκριμένη λύση, γιατί είναι προφανές ότι δεν υπάρχει μια συγκεκριμένη λύση –ποτέ οι λύσεις δεν ήταν κρυμμένες στο μανίκι. Μέχρι να έρθει μια ισορροπία στο μακρινό μέλλον, θα πρέπει και οι διοργανωτές να λύσουν γόρδιους δεσμούς, αν θέλουν φυσικά να συνεχιστεί ο βίος των αγώνων τους.

Θέλω να αναφερθώ κλείνοντας, στα γεγονότα του χώρου, όπως αυτά εκφράζονται από τους αριθμούς, από το ξεκίνημα της νέας χρονιάς. Η παρουσία των Ελλήνων στο UTMB μειώθηκε στο 50% του προηγούμενου χρόνου! Οι αιτήσεις που δέχτηκε ο Olympus Marathon μειώθηκαν κατά 15% σε σχέση με το 2011 ενώ ο ρυθμός πληρωμών (σε εξέλιξη όσο γράφονται αυτές οι γραμμές) δείχνει ότι μια περαιτέρω μείωση αναμένεται στον τελικό αριθμό που πέρυσι ξεπέρασε τους 500. Ο Κένταυρος Ημιμαραθώνιος, τρεις εβδομάδες πριν τη διεξαγωγή του συγκεντρώνει μόλις 25 αθλητές (!) ενώ και οι εγγραφές για το ultra γεγονός της διοργάνωσης βρίσκονται αρκετά πίσω σε σχέση με το 2011. Από το Παρανέστι (VFUT) δεν υπάρχει κανένα νέο ακόμα και η θρυλούμενη διασυνοριάκη συνεργασία με τους Βούλγαρους, σανίδα σωτηρίας της διοργάνωσης μετά το σκανδαλώδες μπάτζετ των 120.000 ευρώ το 2011, δεν φαίνεται να έχει προχωρήσει. Ο VFUT, γεγονός καθαρά εξαρτημένο από την κρατική χρηματοδότηση, βρίσκεται σε άμεσο κίνδυνο, περισσότερο από κάθε άλλη ελληνική διοργάνωση γι αυτόν ακριβώς το λόγο!   Η ίδια διοργάνωση γνώρισε μεγάλη επιτυχία το 2011 χάρη κυρίως στο χαμηλό κόστος συμμετοχής των αθλητών, πέρα βέβαια από τη φυσική ομορφιά της περιοχής. Άγνωστη για την ώρα είναι η πορεία των εγγραφών άλλων διοργανώσεων που τυχαίνει να βρίσκεται σε εξέλιξη.

Στον αντίποδα, μικρά γεγονότα, στην Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη , δείχνουν να κερδίζουν πόντους σ αυτή την κούρσα, έχοντας το πλεονέκτημα της έδρας κοντά σε μια μεγάλη πόλη. Παρόλα αυτά, η διοργάνωση του Mountain Cup του Λεωνίδα Αθανασόπουλου, ανέστειλε την παρουσία της στα βουνά της Αττικής λίγο πριν το τέλος του 2011, καθώς οι αντοχές του συμπαθούς αθλητή έφτασαν στα όριά τους. Για το 2012 νέοι αγώνες αναγγέλθηκαν , και θα δοκιμάσουν την τύχη και τις αντοχές των ανθρώπων που βρίσκονται πίσω τους. Ο δρόμος δεν είναι στρωμένος με λουλούδια για τους διοργανωτές αγώνων βουνού.

Στο μέλλον, η πίτα του ελληνικού ορεινού τρεξίματος θα χρειαστεί να κοπεί σε λιγότερα κομμάτια αλλά και σε πιο φτωχικά. Οι αθλητές εκ των πραγμάτων, θα πρέπει να βάλουν πιο βαθειά το χέρι στην τσέπη, το ίδιο και οι διοργανωτές. Όπου δεν συμβεί κάτι τέτοιο, δεν θα υπάρχει και προοπτική βιωσιμότητας. Οι κρατικοδίαιτες διοργανώσεις ήδη αποτελούν παρελθόν και η αγορά είναι σε κατάσταση πλήρους αδυναμίας –ακόμα και τις καλές εποχές δεν στήριζε τους αγώνες! Νέα επίπεδα ισορροπίας θα προκύψουν, με γεγονότα χαμηλού προϋπολογισμού. Το συμμάζεμα είναι μάλλον το πρώτο άμεσο μέτρο που πρέπει να παρθεί, από όσους δεν το έχουν ήδη πάρει. Αν το ζητούμενο είναι η συνέχεια των διοργανώσεων, μόνο αυτή η οδός ανοίγεται μπροστά στους ελληνικούς αγώνες. Η γενικότερη πορεία της χώρας μας δείχνει το δρόμο σ αυτό.

Το 2012, εκτός από δραματική χρονιά, θα είναι και ενδιαφέρουσα για το ορεινό τρέξιμο, γιατί θα μας επιτρέψει να δούμε τις αντιδράσεις αθλητών και διοργανωτών. Θα διαπιστώσουμε πόσο βαθειά μπορεί να χτυπήσει τη ζωή μας η οικονομική κρίση και πόσο έτοιμοι είναι οι γύρω μας να κάνουν θυσίες, άρα πόσο βαθειά είναι η πίστη στις ιδέες και τα ιδανικά τους.


2 σχόλια:

Rockonskin είπε...

Για αλλη μια φορα πιανεις αρκετα καλα τον παλμο της εποχης Λαζαρε. Νομιζω λιγο ή πολυ οι περισσοτεροι νιωθουν ετσι...

mgpolitis είπε...

άριστα διατυπωμένα Λάζαρε, τα είπαμε και στο σχετικό thread a-z.gr. Κάτι που ίσως πρέπει να σκεφτείς είναι το cross-post στο a-z.gr γιατί έτσι we are spreading ourselves thin to keep up :)

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Σχόλια επισκεπτών

Recent Comments Widget by Blogger Widgets