Το Τάμα! (ο δικός μου Olympus Mythical Trail-2012)

Ο αγώνας μου στις 29/7/12, σκέψεις και συμπεράσματα μετά τον παρθενικό ΟΜΤ

Η πρώτη διοργάνωση του ΟΜΤ καταγράφηκε  ως μια επιτυχία, σύμφωνα πάντα με την άποψη των ίδιων των αθλητών που συμμετείχαν και με τη (δική μου) διευκρίνιση εδώ, ότι ο χαρακτηρισμός τους γι τη διαδρομή του ΟΜΤ ως του «σκληρότερου» αγώνα που οι ίδιοι βίωσαν μέχρι σήμερα, καλύπτει τις προδιαγραφές ώστε ένας αγώνας να χαρακτηριστεί σημαντικός. Γράφτηκαν πολλά για τον ΟΜΤ, πριν καν γίνει πραγματικότητα και συζητήθηκαν ακόμα περισσότερα γι αυτόν. Δίκαια πιστεύω, όταν ένα γεγονός με τέτοια βαρύτητα και χαρακτηριστικά, φτάνει να αποτελέσει ιστορία πλέον, τότε δεν μπορεί παρά να είναι και θέμα συζήτησης ανάμεσα στους κύκλους των αθλητών. Ο ίδιος, γνώριζα από πέρυσι για το περιεχόμενο αυτής της υπόθεσης, από «πρώτο χέρι», καθώς είχα την τύχη να το τρέξω για πρώτη φορά τον Αύγουστο του 2011. Περίμενα με μεγάλη προσμονή την υλοποίηση του «Σχεδίου ΟΜΤ», ώστε να έχουμε πλέον τα δεδομένα από δεκάδες αθλητές σε συνθήκες πραγματικού αγώνα. Και όντως, τα είχαμε μετά τις 8 Ιουλίου φέτος. Με βάση λοιπόν αυτά τα δεδομένα ξεκίνησα 3 εβδομάδες αργότερα, για να αγωνιστώ –μόνος όπως συνήθως- και να βγάλω τα δικά μου συμπεράσματα για τον Olympus Mythical Trail…



Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΟΜΤ: Το Σάββατο 29/7 στις 12 τα μεσάνυχτα, ξεκίνησα τον αγώνα, από το σημείο που εκκίνησαν και οι αθλητές του 1ου ΟΜΤ. Μια θάλασσα αυτοκινήτων είχε πλημμυρίσει τον περιβάλλοντα χώρο του αρχαίου θεάτρου στο Δίον, χάρη μιας συναυλίας κι έτσι έφυγα κακήν-κακώς από εκεί, ώστε να μην καταστραφεί ακόμα περισσότερο το συναισθηματικό κλίμα που ήθελα να χτίσω για τον αγώνα μου. Προσπέρασα αμέτρητα παρκαρισμένα αυτοκίνητα, καντίνες, περαστικούς και απορημένους ανθρώπους, που το μόνο που δεν μπορούσαν να φανταστούν, ήταν ότι κάποιος ξεκινά μέσα στα μαύρα σκοτάδια να διανύσει 100 χιλιόμετρα στον Όλυμπο!  Η ζέστη ήταν ανυπόφορη και αυτό ήταν φανερό από την παρουσία κόσμου σε κάθε σημείο του χωριού, που προσπαθούσε να δροσιστεί, μάταια.

Στην αρχή του μονοπατιού στον Ορλιά (Κ-6) μετά από 40 λεπτά, δέχτηκα από την μικρή μου «κερκίδα» -οικογένεια και φίλους- τις ευχές για το υπόλοιπο της προσπάθειας, η ζέστη όμως στα 300 μέτρα υψόμετρο ήταν το ίδιο ανυπόφορη. Ένα χιλιόμετρο μετά βρέθηκα στην πηγή του Ίταμου (Κ-7), όπου και γέμισα με 3 λίτρα παγωμένο νερό τον ασκό μου, ανεβάζοντας το βάρος του σακιδίου μου στα 5+ κιλά! Ανηφόρισα με σταθερό πεζοπορικό ρυθμό προς την Κορομηλιά, με τον ιδρώτα να τρέχει στο μέτωπο σταγόνα-σταγόνα και τη ζέστη να κρατάει σε επίπεδα πεδιάδας, μέσα στο πυκνό δάσος. Το ευτύχημα για μένα σ αυτή τη διαδρομή, είναι ότι χρόνια τώρα τη γνωρίζω «με κλειστά μάτια» και αυτό με διευκολύνει αφάνταστα, κυρίως ψυχολογικά. Ο ρυθμός ήταν αβίαστος, με σφυγμούς που δεν ξεπέρναγαν τους 150 και τις αναπνοές σε ρυθμό προπόνησης. Η νύστα για την ώρα δεν υπήρχε –ευτυχώς- και ο επιστήθιός μου φίλος, ο Δημήτρης Τρουπής, με εμψύχωσε μέσω τηλεφώνου για τη μακριά νύχτα που θα διάνυα.

Οι ενδιάμεσοι χρόνοι μου στις 29/7. Στην τελευταία στήλη φαίνεται η δυνητική κατάταξη σε σχέση με τους αθλητές του φετινού αγώνα

Σε 1:48 είχα φτάσει στο καταφύγιο της Κορομηλιάς (Κ-10). Σε αντιστοιχία με τους αθλητές του αγώνα, θα είχα φτάσει εκεί στην 50η σχεδόν θέση, ωστόσο ήμουν οριακά εκτός προγραμματισμού και κυρίως λόγω καθυστερήσεων από καταγραφή της συσκευής GPS, που χρησιμοποίησα για την επανακαταμέτρηση της διαδρομής του ΟΜΤ και για το φουλάρισμα του ασκού στον Ίταμο. Στο θέμα της οργάνωσης του εξοπλισμού, είχα στήσει ότι καλύτερο γινόταν: Στην παγουροθήκη του δεξιού ιμάντα του σακιδίου (Salomon XA-20 ολόιδιο με το “finisher” των αθλητών του αγώνα), είχα ενσωματώσει το GPS δεμένο με κορδόνι πάνω στο σακίδιο για λόγους ασφάλειας, στις πολύτιμες μπροστινές τσέπες, είχα βάλει φωτογραφική μηχανή και κινητό τηλέφωνο αντίστοιχα, στο ένα πλαϊνό δίχτυ είχα ένα 500άρι παγούρι με ηλεκτρολύτες και στο άλλο ένα τζελ και μια μπάρα. Μέσα στο σώμα, υπήρχε σε άμεση ζήτηση το πλαστικό «χαρτί» για καταγραφή των δεδομένων στα 17 CPs με ανεξίτηλο μαρκαδόρο, σε προτυπωμένο πίνακα για ευκολία και κέρδος χρόνου, 10 αλκαλικές μπαταρίες ΑΑ για να καλύψω τις ανάγκες του GPS και του φακού κεφαλής, πρόχειρο φαρμακείο με αιμοστατικό και τσιρότα, κύπελλο υγρών, καπέλο λεγεωνάριου για τον ήλιο, ανταλλακτικό ζευγάρι κάλτσες, αντιανεμικό μηδενικού βάρους και όγκου, ένα κουτί με σκόνη ηλεκτρολυτών για περιοδική αναπλήρωση και λίγη τροφή (σάντουιτς, σοκολάτα και λίγους αποξηραμένους καρπούς). Στα χέρια, σε όλη τη διάρκεια του αγώνα κρατούσα τα πολύτιμά μου μπατόν, τα οποία θεωρώ ως αναπόσπαστο κομμάτι του εξοπλισμού στα ultra. Η αλήθεια είναι ότι κάθε φορά που έπρεπε να καταγράψω ένα CP ξόδευα περίπου ένα λεπτό στη διαδικασία και επιπλέον, οι συνεχείς στάσεις σου χαλούν το ρυθμό. Αν και νομίζω ότι η μεγαλύτερη ζημιά γινόταν από το βάρος του σακιδίου, που το κρίνω ως υπερβολικό και παρότι δεν το αντιλαμβανόμουνα –συνηθισμένος στα 30κιλα σακίδια των προηγούμενων μηνών- είμαι βέβαιος ότι μου έκοβε χρόνο από την επίδοση.

Στο καταφύγιο της Κορομηλιάς βρήκα άνθρωπο ξυπνητό και ζήτησα να πιω δυο γουλιές Coca-Cola, για να πολεμήσω τη ζέστη και την αφυδάτωση. Συνέχισα μέσα στη νύχτα με ικανοποιητικό και σταθερό ρυθμό, ρίχνοντας συχνές ματιές στο GPS, για να βεβαιωθώ ότι οι μπαταρίες του δίνουν ακόμα ενέργεια, διαφορετικά το εγχείρημα της καταμέτρησης θα κατέληγε σε τραγωδία! Μέχρι την Οξούλα (Κ-14) πήγα ξεκούραστος, κινούμενος μηχανικά, αλλά εκεί στα παγκάκια της ράχης, με την πανοραμική θέα της φωτισμένης Πιερικής ακτής κάτω χαμηλά, ένιωσα πείνα και σταμάτησα να φάω λίγο σάντουιτς και να πιω ηλεκτρολύτες. Από το χρονόμετρό μου συμπέρανα ότι ο επόμενός μου στόχος (Πετρόστρουγκα 3:00) είναι ανέφικτος για μένα .

Εν μέσω νυχτερινού συναγερμού για τα τσοπανόσκυλα της Πετρόστρουγκας, αφίχθηκα εκεί (Κ-15) σε 3:15 και έφυγα τόσο γρήγορα, όσο έφτασα, χωρίς να φάω ή να πιω οτιδήποτε, με καθυστέρηση 15 λεπτών από τον προγραμματισμό. Συνέχισα με τον ίδιο ρυθμό προς Σκούρτα και μόνο στη βάση της ομώνυμης κορυφής ένιωσα την πρώτη ψύχρα. Ήμουν όμως στα 2450 υψόμετρο! Με τα πρώτα συμπτώματα νύστας, πέρασα στο Οροπέδιο, με το βλέμμα τόσο στο GPS όσο και στο χρονόμετρο, που δυστυχώς έτρεχε πιο γρήγορα απ όσο λογάριαζα. Αξημέρωτα ακόμα έφτασα στο καταφύγιο «Χρήστος Κάκκαλος» και απόλαυσα λίγη ζεστή σοκολάτα και λίγο ψωμί με τυρί , που είχαν αφήσει για μένα στην κουζίνα ο Μιχάλης ο Στύλλας και η παρέα του. Εκ των υστέρων, σκέφτομαι ότι ήταν πολύ μικρή η ποσότητα τροφής που πήρα μέχρις εκεί, μετά από 4:30 ώρες προσπάθειας. Το GPS έδειχνε 21,3 χιλιόμετρα και το χρονόμετρο 4:37, την ώρα που έφτανα εκεί. Η χρονική απόκλιση από το σενάριο που θα έπρεπε να ακολουθήσω όλο και μεγάλωνε, αργά και σταθερά, παρόλα αυτά, σε συνθήκες του αγώνα είχα βελτιώσει κατά 18 ολόκληρες θέσεις την εικονική μου κατάταξη από την Πετρόστρουγκα (22ος από 40ος).

Αναχώρησα φορώντας αντιανεμικό άνορακ, μια και ο αέρας φυσούσε δυνατά. Ο φακός μου είχε ήδη εξασθενίσει αλλά δεν άλλαξα μπαταρίες για να μη χάσω χρόνο, τον οποίο όμως έχασα και με το παραπάνω, προσπαθώντας να τρέξω προσεκτικά την κατηφόρα των Ζωναριών, με ανεπαρκή φωτισμό! Η μέρα πήρε να χαράζει στο Χοντρό Μεσοράχι, όταν πήρα την ανηφόρα για τη Σκάλα και το Σκολιό. Όσο η μέρα έφτανε, τόσο μεγάλωνε και η υπνηλία που με είχε κυριεύσει. Έλπιζα όμως ότι με την έλευση της μέρας το βιολογικό ρολόι θα χτυπούσε το ξυπνητήρι του, ελπίδα που στη συνέχεια της προσπάθειας αποδείχτηκε εντελώς αβάσιμη. Η μέρα προοιωνιζόταν δροσερή, κρίνοντας από την ψύχρα που επικρατούσε στα 2906 μέτρα στο ξεκίνημα της μέρας, παρά τις αντίθετες προγνώσεις των μετεωρολόγων, που μιλούσαν για μια ακόμα ζεστή μέρα του Ιουλίου. Με ευκολία και χωρίς σημάδια κόπωσης κατευθύνθηκα προς τον Αγιαντώνη και στη συνέχεια κατηφόρισα την εξαιρετική πλαγιά της κορυφής, για 1,5 χιλιόμετρα ανάπτυγμα και 500 σχεδόν μέτρα απώλειας υψομέτρου. Φτάνοντας στο «Ανάγκης» (Σταθμός Βρυσοπούλες, Κ-30) βρήκα στημένους τους εθελοντές που θα συμμετείχαν στον «Φαέθωνα», έναν ακόμα νέο αγώνα στον Όληυμπο και τους ζήτησα να μου δώσουν λίγο νερό. Το τμήμα προς τη Μεταμόρφωση, που ταυτίζεται με το υποτιθέμενο εθνικό μονοπάτι Ο2 , είναι σε πολύ κακή κατάσταση ή καλύτερα, δεν υπάρχει (!) μονοπάτι για ένα και πλέον χιλιόμετρο στη Μπάρα και δικαιολογώ απόλυτα τους αθλητές που στον ΟΜΤ είχαν αμφιβολίες για το ποια κατεύθυνση να ακολουθήσουν σ αυτό το σημείο.

Η νάρκη του μυαλού από την έλλειψη ύπνου δυνάμωνε και φάνηκε ότι θα έχω πρόβλημα τις επόμενες ώρες. Στο διάσελο κατέγραψα το Κ-34 της διαδρομής, το οποίο ταυτιζόταν και με τη μέτρηση του 2011, όπως και τα περισσότερα σημεία του αγώνα τελικά. Είδα αριστερά μου στον ανήφορο τη σήμανση του Φαέθωνα, που αποτέλεσε στις 7 Ιουλίου το μελανό σημείο του γεγονότος μας. Ήταν τόσο εύκολο για κάποιον να φύγει στη σωστή όσο και στη λάθος κατεύθυνση, έτσι όπως το ξαναείδα. Το δυστύχημα ήταν ότι οι εθελοντές του CP στάθηκαν σε λάθος σημείο, ένα χιλιόμετρο νωρίτερα γιατί δεν γνώριζαν. Δυστυχώς, όλα πήγαν στραβά εκείνη τη μέρα…

Πήρα την ατέλειωτη κατηφόρα προς τη Χαρβαλόβρυση, ακολουθώντας όλα τα «καγκέλια» του μονοπατιο,ύ και γιατί οφείλουμε να συγκρίνουμε με ίσους όρους τις επιδόσεις μας και γιατί τα κοψίματα είναι εκτός δεοντολογίας του αγνού συναγωνισμού στο βουνό αλλά και τελικά, γιατί έπρεπε να καταγράψω με απόλυτη ακρίβεια τη διαδρομή στο GPS –είχα επίσημη αποστολή. Με ευχάριστη έκπληξη διαπίστωσα ότι δεν είχα έντονους πόνους στους τετρακέφαλους στα πόδια μου, απλά έπρεπε να είμαι προσεκτικός να μη σκοντάψω. Στα 2/3 της κατάβασης συναντήθηκα με τον Αποστόλη τον Μπατζιτέγο, που ήρθε μέχρις εκεί για να με υποστηρίξει σε τροφοδοσία. Κατηφορίσαμε παρέα μέχρι τη Χαρβαλόβρυση και σταματήσαμε στο αυτοκίνητό του, όπου με περίμενε παγωμένο καρπούζι! Έφαγα με την ψυχή μου, σε σημείο που μετά ένιωθα ότι κάτι δεν πάει καλά στο στομάχι μου. Δυστυχώς, έφυγα από τον «σταθμό» χωρίς να φάω κάτι σταθερό , εκτός από πατατάκια τσιπς. Ο καλός μου φίλος, με αποχαιρέτησε και συνέχισα μόνος.

To πρωτότυπο σημειωματάριό μου. Οι στήλες IN και OUT προσπάθησα να καταγράψω την ώρα εισόδου και εξόδου από το σταθμό, αλλά χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία. Η στήλη TARGET είναι πρωτυπωμένη με την επίδοση-στόχο. Η χιλιομετρική ένδειξη του GPS αναγράφεται στην 3η στήλη (ΚΜ) με ακρίβεια δεκάδων μέτρων

Η μέρα είχε μπει για τα καλά και στα 1300 μέτρα υψόμετρο που ήμουν, διαπίστωσα ότι δεν ξεκινούσε μια δροσερή μέρα αλλά δυστυχώς, μια ακόμα ζεστή. Περπατοέτρεξα στον άχαρο ευθύ δρόμο που οδηγεί στο Μπιχτέσι, παρέα με σύννεφα από μύγες αλλά ευτυχώς υπήρχαν ακόμα μερικά σκιερά τμήματα μπροστά μου, πριν ο ήλιος ανέβει ψηλά. Στη βρύση στο Μπιχτέσι, αντικατέστησα για πρώτη φορά μετά από 8 ώρες ή 40 χιλιόμετρα, το νερό στον ασκό μου, με φρέσκο, παγωμένο για τα επόμενα πολλά χιλιόμετρα –όπως έλπιζα τουλάχιστον. Στο Μέγα Πλάι, μετά το Κ-50 μπήκα στο μονοπάτι και μετά το πρώτο χιλιόμετρο που η διαδρομή κατηφορίζει, βγήκα στον προσήλιο ανήφορο με βλάστηση πεύκου. Εκεί η ζέστη άρχισε να γίνεται έντονη. Χρειάστηκε αρκετός χρόνος για να καλυφθούν τα 4 χιλιόμετρα μονοπατιού μέχρι να βγω στο καταφύγιο του ΣΕΟ Λεπτοκαριάς, στο Πηγάδι (Κ-54), σε χρόνο 10:48, ανεβαίνοντας στην εικονική κατάταξη του ΟΜΤ, από την 29η (Σκολιό) στην 17η, κάτι που εκ των υστέρων όπως το διαπιστώνω με εντυπωσιάζει, αφού θεωρώ ότι κινήθηκα ιδιαίτερα αργά σ αυτό το τμήμα, με καθυστερήσεις που ξεπέρασαν τα 20+ λεπτά! Στο σχεδιασμό για την επίδοση-στόχο των 19 ωρών, βρισκόμουν περίπου 40 λεπτά πίσω αλλά αυτό δεν μπορούσε να με πτοήσει. Στο καταφύγιο, για καλή μου τύχη, υπήρχαν άνθρωποι και μου πρόσφεραν νερό, μια δροσερή Cola κι ένα ζουμερό νεκταρίνι. Με το ζόρι έφαγα δυο μπουκιές σάντουιτς κι έφυγα. Το δάσος της Μάλτας ήταν μια όαση μέσα στη ζέστη, ειδικά εκεί όπου κυριαρχούσε αμιγής οξιά. Στο γυμνό τμήμα μετά τις Αγαστέρνες, υπέφερα από την έκθεση στον ήλιο και ξαναβρήκα τον εαυτό μου στις κατηφόρες του Ζήσκα . Στο Ρέμα του Κωστή (Κ-61) σταμάτησα και βούτηξα το κεφάλι μου μέσα στο ρυάκι. Αυτό αποτέλεσε μια «ένεση» ζωής για μένα. Ξαναγέμισα τον ασκό μου με δροσερότερο νερό απ αυτό που περιείχε και ξεκίνησα. Μέχρι να φτάσω στον Αγιάννη, δέχτηκα αρκετή ζέστη πάνω στο δρόμο που οδηγεί στο Τρόχαλο. Κατηφορίζοντας το απότομο μονοπάτι πριν τον Αγιάννη, βρήκα ανακούφιση στην περιβόητη σάρα, κατεβαίνοντας με ρυθμό ασανσέρ. Εκεί κατανόησα αρκετούς από τους αθλητές μας, που αγανάκτησαν και ταλαιπωρήθηκαν με την κατεβασιά της. Χρειάζεται προηγούμενη εμπειρία από ορειβασία για να αποτελεί ευχή και όχι κατάρα αυτό το κομμάτι. Εγώ πάντως το απόλαυσα και ευχόμουν όλες οι κατηφόρες του ΟΜΤ να ήταν σάρες, για να γλυτώνουν τα γόνατά μας από την καταπόνηση.

Στον Αγιάννη έφτασα σε 12:50, πέφτοντας στην 18η θέση της εικονικής κατάταξης του ΟΜΤ, μειώνοντας όμως στα 30 λεπτά το χρόνο-στόχο. Υπολόγισα ότι είναι μια διαφορά που σε 6 ώρες μπορεί να καλυφθεί, όμως πόσο ήμουν σε θέση να κάνω μόνο 6 ώρες τα τελευταία 34 χιλιόμετρα? Θα το διαπίστωνα πολύ σύντομα, αν και είχα πια τη βεβαιότητα ότι δεν το έχω! Όσο για τις μετρήσεις του GPS, μια εκπληκτική επιμονή έδειχνε ταύτιση στα τωρινά και τα προηγούμενα στοιχεία, επαληθεύοντας τις μετρήσεις του 2011, σε ανακούφισή μου φυσικά.

Στον Αγιάννη δέχτηκα τη φροντίδα του Τάσου του Καμαριωτίδη, ενός από τους στενούς συνεργάτες της υπόθεσης των αγώνων βουνού, και που όπως όλα δείχνουν θα παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στα οργανωτικά του ΟΜΤ από το 2013 και είμαι περιχαρής γι αυτό. Ο Τάσος με περίμενε με ένα σκασμό προμήθειες –εγώ του τις είχα παραγγείλει εξάλλου. Από όλα εκείνα που είχα μπροστά μου, έφαγα μόνο καρπούζι, λίγο σάντουιτς, ήπια ηλεκτρολύτες και αναψυκτικά κρύα. Αυτή η αδυναμία λήψης στερεάς τροφής, σίγουρα μου στοίχισε, όχι μόνο μετά τον Αγιάννη αλλά και μέχρι να φτάσω μέχρι εκεί. Δεν ήμουν σε θέση όμως να φάω κάτι παραπάνω. Έφυγα απ τον Αγιάννη χωρίς να αλλάξω ούτε παπούτσια, ούτε κάλτσες, ούτε ρούχο αλλά ούτε και ξαλάφρωσα το βαρύ μου φορτίο, το αντίθετο θα έλεγα μάλιστα.

To προφίλ της διαδρομής του ΟΜΤ, με τα σημεία ελέγχου και τους σταθμούς υποστήριξης

Η ανηφόρα για το Λιβαδάκι, ξεκίνησε ομαλά, αλλά μόλις βγήκα στα 600 μέτρα δρόμου στο 68, φάνηκε πόσο έκαιγε ο ήλιος! Στο μεταξύ, ο Τάσος με την παρέα του με πρόλαβε με το αυτοκίνητο και με ακολούθησαν στο μονοπάτι για αρκετή ώρα μέχρι να επιστρέψουν πίσω, με προορισμό μια δροσερή βουτιά στην παραλία. Έμεινα μόνος αρκετά πριν την Τσουκνίδα και τώρα άρχισα να σβήνω από τη νάρκη της νύστας. Είχα ήδη χάσει αρκετό χρόνο νωρίτερα στην τροφοδοσία (πάνω από 15 λεπτά), αλλά απ ότι φαίνεται η νύστα ήταν εκείνη που ροκάνιζε την απόδοσή μου. Χρειάστηκα πάνω από 1:45 για την Τσουκνίδα (Κ-72), όπου προσπάθησα να ανασυνταχθώ με ένα κρυμμένο από μέρες μπουκάλι νερό πίσω απ τα βράχια, όμως η νύστα δεν έλεγε να φύγει με τίποτα! Ήταν πια 3 το μεσημέρι και στις ανηφόρες για τα Πελεκούδια (Κ-74) ήμουν «ζωντανός-νεκρός» από τη νύστα. Είχε περίεργα κι αλλόκοτα οράματα και η σκέψη είχε αποκοιμηθεί. Προσπαθούσα μάταια να συγκεντρωθώ  και παρά τα δύο τηλεφωνήματα ενθάρρυνσης που δέχτηκα απ τους καλούς φίλους Τρουπή και Διακουμάκο, λίγο παραπάνω σταμάτησα και κοιμήθηκα για 4 λεπτά (2 σπαστά δίλεπτα), μέσα στο μονοπάτι, ανάσκελα πάνω στο αντιανεμικό μου για στρώμα. Η συνέχεια δεν ήταν και ρόδινη αλλά αυτή η κίνηση θα είχε θετική επίπτωση μετά από κάποιες ώρες ακόμα, όταν τότε αφυπνίστηκα πλέον και ανέβασα απόδοση. Στα Πελεκούδια συνάντησα τον γκουρού του Ολύμπου, τον Ηλία Παπαβασιλείου, που με πληροφόρησε για μια πηγή κοντά στο Μελιτζάνι, από την οποία πριν χρόνια ένα λάστιχο κατέβαζε νερό στα «Παγκάκια» αλλά έχει καιρό που χώματα βούλωσαν το λάστιχο και η βρύση στέρεψε. Μια σιλουέτα διασταυρώθηκε μαζί μου πριν το Λιβαδάκι: ο Βασίλης Τάχος, οπισθοφυλακή της παρέας του Ηλία, μου ευχήθηκε καλή συνέχεια. Λίγο μετά, σταμάτησα στο καλύβι που σηματοδοτεί και το σταθμό του ΟΜΤ (Κ-77) στο Λιβαδάκι, με το χρονόμετρο να δείχνει 16:33, κάνοντας σχεδόν 4 ώρες από Αγιάννη και χάνοντας 3 ολόκληρες θέσεις στην εικονική κατάταξη, από την Τσουκνίδα, απόδειξη της οικτρής κατάστασης στην οποία είχα περιέλθει. Ήμουν 1:30 πίσω από τον στόχο που είχα θέσει, αλλά σε τέτοιες καταστάσεις αδυνατείς να παρακολουθήσεις και να κυνηγήσεις τους στόχους ενός σχεδίου. Χρειάστηκα 10 λεπτά τουλάχιστον για να συνέλθω, πίνοντας Coca Cola από κάποια αδιάθετα μπουκάλια που έμειναν εκεί μετά τον αγώνα. Ένιωσα πια έντονη πείνα τώρα αλλά το μόνο στερεό που μου είχε απομείνει, ήταν ένα υπόλειμμα σάντουιτς στο σακίδιο, το οποίο και καταβρόχθισα σε δυο μπουκιές Διαπίστωσα από ώρες πριν ότι μου είχε φύγει η διάθεση να τραβώ φωτογραφίες ή βίντεο, το αποδίδω όμως στην κατάσταση που βρέθηκα από την έντονη ζέστη.
 

Πέρασα από το Μελιτζάνι και σταμάτησα εκεί για ένα μικρό ρεπορτάζ αυτό-βιντεοσκόπησης, το οποίο κοιτώντας εκ των υστέρων, διαπιστώνω ότι εκεί ήμουν πολύ καλύτερα απ ότι ανηφορίζοντας για το Λιβαδάκι. Στη συνέχεια οι δυνάμεις μου άρχισαν να επανέρχονται και η σκέψη μου αφυπνίστηκε κανονικά. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μπορώ να τρέξω και πάλι στον κατήφορο και να φτάσω ευδιάθετος στα Πριόνια (Κ-85) σε 17:33. Ήταν προφανές ότι ο στόχος των 19 ωρών είχε χαθεί εντελώς και το μόνο που έμενε ήταν μια αξιοπρεπής εμφάνιση στον τερματισμό. Με πρόχειρους υπολογισμούς μπορούσα να κυνηγήσω τις 21 ώρες και αυτό δεν θα το άφηνα να πάει χαμένο. Στον αγώνα πάντα πρέπει να υπάρχει ένας στόχος, όταν ο τερματισμός είναι αυτονόητος! Έφτιαξα ένα μείγμα «πλήρους τροφής», αδειάζοντας ένα από εκείνα τα ξενέρωτα φακελάκια με σκόνη για αθλητές σε ένα παγούρι 500ml. Αυτή θα ήταν η τροφή μου μέχρι τον τερματισμό απ ότι έδειχνε 

Στα Πριόνια τέλειωνε και η κίνηση του Σαββατοκύριακου –ήταν 6:30 το απόγευμα- και οι τελευταίοι εκδρομείς τα μάζευαν για να φύγουν ενώ αρκετοί είχαν στήσει ανεξέλεγκτα πρόχειρες κατασκηνώσεις εκεί γύρω. Θυμήθηκα τον Φορέα Διαχείρισης του Ολύμπου, την (αυτοαποκαλούμενη) Περιβαλλοντική Ομάδα και την φαρισαϊκή τους συμπεριφορά σε βάρος της διοργάνωσής μας, σχετικά με τις αρνητικές επιπτώσεις των αγώνων βουνού στον Όλυμπο. Χαμογέλασα ευγενικά στους κατασκηνωτές προσπερνώντας τους και ξεχύθηκα στο μονοπάτι του Ενιπέα. Ένιωθα δυνατός και δεν χαρίστηκα σε ένταση. Λογάριαζα να βγει μία ώρα μέχρι την Καστάνα, κάτι που πέτυχα τελικά και κέρδισα 2 θέσεις στην εικονική κατάταξη από τα Πριόνια (19ος από 21ος). Η ανηφόρα για τη Γκόλνα άρχιζε στο 91 (Καστάνα) και μπήκα ξανά σε ρυθμό συντήρησης. Ήπια νερό από το μικρό ρυάκι στην ανηφόρα και δούλεψα με συνέπεια τα πολύτιμά μου μπατόν. Βγαίνοντας στο πευκόφυτο, επανήλθε και η ζέστη, που τώρα έτρεχε αδιάκοπα από το μέτωπο.

Στη Γκόλνα (Κ-94), το GPS Μου έδειξε για πρώτη φορά (!) από το ξεκίνημα ότι θέλει αλλαγή μπαταριών –εντυπωσιακά μεγάλη η διάρκεια λειτουργίας του και εξίσου εντυπωσιακά χαμηλή η κατανάλωση ενέργειας! Από τη Γκόλνα μου απέμεναν 5 χιλιόμετρα και 40 λεπτά για να χωρέσουν οι 21 ώρες του αναθεωρημένου στόχου. Η κατηφόρα προς το Λιτόχωρο έχει πολλή πέτρα σκόρπια και χρειάζεται προσεκτικά πατήματα. Ευτυχώς, και τα μπατόν με βοήθησαν να κρατηθώ σε πολλές περιπτώσεις αλλά και οι γκέτες στα παπούτσια με προφύλαξαν για 100 χιλιόμετρα από μικρά αντικείμενα που θα μπορούσαν να μου κάνουν ζημιά με φουσκάλες στις πατούσες. Φτάνοντας στις παρυφές του Λιτοχώρου ο ιδρώτας έτρεχε ποτάμι και η δυσφορία από τη ζέστη ήταν εξαιρετικά μεγάλη, έστω κι αν ήταν 9 η ώρα το βράδυ. Κλεφτές ματιές στο ρολόι μου, μου έστελναν μήνυμα ότι ήταν σχεδόν απίθανο να πιάσω το στόχο του 20:59.

Επιτάχυνα το ρυθμό φτάνοντας στους Μύλους, στο Κ-99 , εκεί που ξεκινά ο απότομος κατήφορος για την κοίτη του Ενιπέα, στην τοποθεσία Λαμπάδα. Εκεί, μια έκπληξη με περίμενε, που θα ανέτρεπε οριστικά αυτό το μάταιο στρες του κυνηγητού της επίδοσης: η γυναίκα μου ήταν στο ξεκίνημα του μονοπατιού και θέλοντας να με εμψυχώσει για το τέλος μου πρότεινε να κάνουμε παρέα το τελευταίο ένα χιλιόμετρο. Αυτό σήμανε το αναπάντεχο τέλος του συναγερμού για το κυνήγι των 21 ωρών. Αποφάσισα να «χαρίσω» το τελευταίο χιλιόμετρο στον άνθρωπο που χρόνια τώρα με στηρίζει ολόψυχα σε αυτά που κάνω στα βουνά. Φόρος τιμής λοιπόν, μια ευχάριστη βόλτα μαζί της μέχρι τη γραμμή του τερματισμού, απ την οποία πέρασα λίγα λεπτά μετά τις 9 το σούρουπο, όταν  το χρονόμετρο είχε γράψει 21:15 και το GPS έδειχνε 99.580 μέτρα!  Τρεις καλοί φίλοι με περίμεναν για να με επευφημήσουν και να μοιραστούν μαζί μου τη στιγμή, ο Τάσος, ο Ηλίας και ο Βασίλης, που ώρες νωρίτερα τους συνάντησα και τους τρεις.

Η δεξαμενή που βουτούσαν μετά τον τερματισμό τους οι αθλητές του ΟΜΤ ήταν αδειανή εκεί στο Νερόμυλο και η ζέστη ανυπόφορη. Όμως μια κρύα μπύρα και η δροσερή διάθεση της παρέας που με περίμενε, ήταν το καλύτερο έπαθλο μιας μοναχικής προσπάθειας 21 ωρών. Όταν η προσπάθεια είναι τεράστια, η ανταμοιβή, όποια κι αν είναι, μοιάζει ασήμαντη. Το έπαθλο της νίκης κρύβεται στην καρδιά μας.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ: Οι διαπιστώσεις που έκανα για την επίδοση και την απόδοσή μου στις 29 Ιουλίου είναι μικτές. Τα θετικά συνοψίζονται στην επίδοση των 21 ωρών, η οποία προέκυψε αβίαστα και χωρίς την παραμικρή προετοιμασία, εκτός αν τα δρομολόγια των προηγούμενων μηνών στο βουνό θεωρηθούν προετοιμασία. Τα αρνητικά συνοψίζονται στην αδυναμία να ξεπεραστεί το όριο των 20 ωρών, γεγονός που οφείλεται κυρίως στο χαμένο χρόνο (κοντά 3 ώρες) που ξοδεύτηκε σε διαλείμματα αλλά και στη ζέστη, κατά μείζονα λόγο.

Αναλυτικότερα, συνοψίζω τα αρνητικά στοιχεία στα παρακάτω, σύμφωνα με τη βαρύτητα του καθενός:
•    Μεγάλο βάρος σακιδίου (πάνω από 5 κιλά, το διπλάσιο δηλαδή του μέσου όρου για έναν αγωνιζόμενο σε ultra trail)
•    Ζέστη, μεγαλύτερη από τις 7 Ιουλίου και αυξημένη υγρασία
•    Παντελής απουσία προπόνησης και σοβαρής προετοιμασίας τους προηγούμενους μήνες. Αγωνίστηκα μόνο και μόνο επειδή αποφάσισα ότι θα το κάνω.
•    Χαμένος χρόνος, περισσότερος από το μέσο όρο που ξοδεύεται σε έναν αγώνα. Περισσότερο από το 13% του συνολικού χρόνου ξοδεύτηκε σε στάσεις. Ο αυξημένος χρόνος στάσεων οφείλεται σε: έλλειψη οργανωμένης υποστήριξης, καταγραφή διαδρομής με GPS, απουσία συναγωνισμού, αυξημένη ζέστη, έλλειψη προπόνησης, απουσία ύπνου
•    Μόνιμη υπνηλία, μετά το πρώτο τρίτο της διαδρομής. Η απουσία ικανοποιητικού ύπνου την παραμονή του αγώνα, αποδείχτηκε ολέθρια, καθώς υπήρχε σοβαρότατη αδυναμία παραγωγής έργου για μεγάλο χρονικό διάστημα
•    Απουσία συναγωνισμού, ο οποίος αποτελεί και κύριο λόγο παρακίνησης για προσπάθεια

Ταλαιπωρημένος στο Μελιτζάνι (Κ-81) τραβάω τη μοναδική φωτογραφία σε όλη τη διαδρομή

ΓΕΝΙΚΑ ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΚΑΙ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ: Μετά και την προσωπική μου εμπειρία της 29ης Ιουλίου 2012, μπορώ να επιβεβαιώσω την αρχική μου εκτίμηση, αυτήν του 2011, ότι πρόκειται για έναν σκληρό αγώνα ultra trail, που χαρακτηρίζεται από μεγάλες ανηφόρες και σκληρό τερέν, όπως και μεγάλη συνεχόμενη έκθεση σε μεγάλο υψόμετρο. Τρέχοντας στη διαδρομή μετά τους αθλητές, έκανα μερικές συμπληρωματικές παρατηρήσεις:

Η διαδρομή του αγώνα έχει πολλά δυνατά σημεία και χαρακτηριστικά (μεγάλες αναβάσεις, μεγάλα υψόμετρα, μοιρασμένες αρμονικά αναβάσεις στο μήκος της διαδρομής, εναλλαγές τοπίου, σκληρό τερέν). Τη θεωρώ ως ιδανική για τον Όλυμπο, ένα βουνό με ποικίλες ιδιαιτερότητες και δυσκολίες στην εξεύρεση διαδρομών μεγάλων αποστάσεων, εφόσον πρέπει να επιλεγούν μονοπάτια. Ένα από τα πιο δυνατά σημεία της διαδρομής είναι ότι συνδέει ένα δίκτυο μονοπατιών μεταξύ τους, χωρίς να βγαίνει ούτε στιγμή εκτός, γεγονός που συνάδει και με τους περιορισμούς που πρέπει οι ίδιοι οι διοργανωτές αγώνων βουνού να θέτουν στις διοργανώσεις τους, εφόσον θέλουν να συνδέουν αυτά τα γεγονότα με την φροντίδα για τη φύση! Συνολικά μιλώντας, η διαδρομή του ΟΜΤ θα παραμείνει απαράλλαχτη στο μέλλον, καθώς συγκεντρώνει μόνο πλεονεκτήματα! Εξαίρεση αποτελεί το τμήμα από τη Χαρβαλόβρυση (Κ-41) μέχρι το Μέγα Πλάι (Κ-50), όπου η απουσία μονοπατιών οδήγησε στο συμβιβασμό επιλογής του δρόμου που οδηγεί σε κτηνοτροφικές εγκαταστάσεις της περιοχής.


Η συχνότητα της υποστήριξης των αθλητών του αγώνα είναι ικανοποιητική, με την πυκνότητα των 11 σταθμών στα 100 χιλιόμετρα. Χρειάζεται αναβάθμιση ο σταθμός στο Λιβαδάκι (Κ77) ώστε να μπορεί να προσφέρει περισσότερη τροφοδοσία στους αθλητές σ ένα κρίσιμο χρονικό σημείο του αγώνα. Επίσης, το Σημείο Ελέγχου στον Ορλιά (Κ-6) θα αντικατασταθεί με τον Ίταμο (Κ-7), που θα προσφέρει παγωμένο νερό και πρόχειρη τροφή, οργανωμένα.


Το ρεκόρ αγώνα δύσκολα θα πλησιάσει επίπεδα αντίστοιχων (σε ανάπτυγμα κυρίως) αγώνων του εξωτερικού. Η αγριότητα του πεδίου κυρίως, είναι εκείνη που θα κρατήσει την επίδοση των νικητών στο μέλλον αρκετά πιο αργή, ανεξάρτητα με το επίπεδο των κορυφαίων αθλητών που θα την επιχειρήσουν. Προσωπική εκτίμησή μου, αλλά και αθλητών πλέον που αγωνίστηκαν, ότι το ρεκόρ του ΟΜΤ δεν θα κατέβει από τις 13 ώρες!

Το χρονικό όριο που τέθηκε στην πρώτη διοργάνωση είναι πολύ χαλαρό και χρειάζεται συρρίκνωση, ώστε και oι επιδόσεις των τελευταίων αθλητών να κινούνται μέσα σε πιο αθλητικά πλαίσια. Φέτος, δεν υπήρξε ούτε ένας αθλητής που να φτάσει στο τέρμα μετά τις 29:30 ώρες, γεγονός που επιβεβαιώνει τον προβληματισμό για το χρονικό όριο του αγώνα ενώ κατά γενική ομολογία, αθλητές που πέτυχαν επιδόσεις πάνω από 25-26 ώρες δεν δυσκολεύτηκαν να το πετύχουν. Το συμμάζεμα του χρονικού ορίου θα φέρει τις 30 ώρες στις 29 ή ακόμα και στις 28, με ανάλογες εσωτερικές αλλαγές στα επιμέρους όρια. Στο πλαίσιο των αλλαγών μελετώ την κατάργηση του ορίου αποκλεισμού στο Λιβαδάκι, μετά το συμμάζεμα του συνολικού ορίου, αφού οι τελευταίοι πλέον αθλητές θα περνούν από τα επικίνδυνα σημεία πριν χαθεί το τελευταίο φως της μέρας, οπότε εκλείπει και ο λόγος ασφάλειας που επέβαλε τον αποκλεισμό των πολύ αργών στο Λιβαδάκι. Σκέψη είναι να σφίξει αρκετά το τμήμα Οροπέδιο-Αγιάννης, και να χαλαρώσει κάπως το Πριόνια-Λιτόχωρο, ώστε να δοθεί χρόνος-ανάσα στους τελευταίους, να καταφέρουν να φτάσουν στο τέρμα, έχοντας κάνει με επιτυχία το 85% της διαδρομής.

Το κριτήριο συμμετοχής θα πρέπει να γίνει αυστηρότερο για αρκετούς λόγους, με κυριότερο, το ότι όσοι συμμετέχουν θα πρέπει να έχουν εμπειρία από «ψηλό» βουνό αφενός και από μέση διάρκεια αγωνιστικής προσπάθειας πάνω από 7-10 ώρες αφετέρου, ανάλογα με το επίπεδο δυναμικότητάς τους πάντα. Την επόμενη χρονιά σκοπεύω να σηκώσουμε τον πήχη των κριτηρίων αρκετά πιο πάνω, ώστε να διασφαλιστεί η ακεραιότητα των αθλητών αλλά και η δυνητική πιθανότητα να φτάσουν εμπρόθεσμα -με το νέο όριο- στον τερματισμό. Είναι άδικο να γνωρίζει κάποιος εκ προοιμίου ότι οι περισσότερες πιθανότητες σε κάτι που επιχειρεί είναι αρνητικές.

Ο αριθμός των συμμετοχών δεν πρέπει να αυξηθεί, τουλάχιστον για το 2013 και ειδικά για τους Έλληνες αθλητές. Πιστεύω ότι το όριο των 200 αθλητών που ίσχυσε για το 2012 είναι αυτό που πρέπει να ισχύσει και την επόμενη χρονιά (τουλάχιστον). Πέρα από τη δυσκολία του εγχειρήματος, το αυστηρό φιλτράρισμα του ενδιαφέροντος και την ποιότητα των προσφερόμενων υπηρεσιών με βάση τις δυνατότητες της οργανωτικής ομάδας, υπάρχει και η «εταιρική» -ας μου επιτραπεί ο δάνειος όρος-υπευθυνότητα των διοργανωτών, που οφείλουν να επιδεικνύουν ευαισθησία σε τέτοια θέματα. Να επισημάνω εδώ, ότι η ευαισθησία αυτή δεν έχει με κανένα λόγο να κάνει με τη δίωξη που υφίσταται ο ΟΜΤ από την οργανωμένη πολιτεία, μέσω του «Φορέα Διαχείρισης Εθνικού Δρυμού Ολύμπου» και κάποιων ευαισθητοποιημένων (sic) πολιτών της περιοχής, που στο πρόσωπο του ΟΜΤ βρήκαν διέξοδο στην ανικανότητά τους να παράξουν πραγματικό έργο!

Η ώρα εκκίνησης πρέπει να μετατεθεί κατά μία ώρα νωρίτερα, τώρα που διαπιστώθηκε ότι οι πρώτοι αθλητές συναντούν το ξημέρωμα περίπου στο Σκολιό (χάραμα της μέρας στις 4:45 στις αρχές Ιουλίου). Αυτό θα ανακουφίσει κατά μία ώρα το σύνολο των αθλητών από τη ζέστη της μέρας και θα τους κρατήσει περισσότερο «ξυπνητούς» πριν την εκκίνηση

Απαιτείται αστυνόμευση στην κατάβαση από τη Μεταμόρφωση (Κ-34) προς τη Χαρβαλόβρυση, καθώς σύμφωνα με την πληροφόρηση που έχω μετά τον αγώνα, οι περισσότεροι αθλητές «έκοψαν» όσες στροφές βρήκαν μπροστά τους. Πέρα από την ηθική λοιπόν, που απ ότι φαίνεται έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μπροστά μας για να τη φτάσουμε, υπάρχει και η ευθύνη των διοργανωτών για την τήρηση των κανονισμών…

Η διαδρομή χρειάζεται αρκετή δουλειά ακόμα σε τμήματά της, όπως  το οροπέδιο της Μπάρας (το Μονοπάτι Ο2 είναι σχεδιασμένο στα χαρτιά τελικά) και η κατεβασιά προς τη Χαρβαλόβρυση (συνέχεια του Ο2) ευθύς αμέσως, όπως και η έξοδος του μονοπατιού στο Λιβαδάκι. Ιδιαίτερη φροντίδα στο ίχνος τους χρειάζονται τα μονοπάτια που απλώνονται στην αλπική ζώνη, αφού εκεί υπάρχει ο μεγαλύτερος κίνδυνος “white-out”, αποπροσανατολισμού δηλαδή σε συνθήκες ομίχλης, φαινόμενο πολύ συχνό στην αλπική ζώνη του Ολύμπου. Ο μόνος τρόπος που θα προσφέρει την απαιτούμενη ασφάλεια στους αθλητές, όταν η ορατότητα είναι μικρότερη από 20-30 μέτρα, είναι ο συνδυασμός καλής σηματοδότησης και σαφούς ίχνους. Απαιτείται επίσης συντήρηση και βελτίωση στα ήδη ανοιγμένα τμήματα της διαδρομής (Μέγα Πλάι, Μάλτα, Σκανταλιάρα, Αγιάννης, Πελεκούδια, Μελιτζάνι), ώστε να διευρυνθούν και να δώσουν καλύτερη πρόσφυση στους δρομείς, αποσβένοντας τις κλίσεις που δημιουργεί ο όχτος. Γενικά πάντως μιλώντας, η συντήρηση παλιών -ή και νέων (δεν έχει σημασία)- μονοπατιών είναι ένα τιτάνιο έργο, το οποίο απαιτεί πολύ μεγάλη και συνεχή προσπάθεια και θυμίζει Σίσυφο, με τον βράχο που κατρακυλά μόλις κουβαληθεί στην κορυφή. Κάθε χειμώνα το μονοπάτι γεμίζει σπασμένα κλαδιά ή και δέντρα, κάθε καλοκαίρι φουντώνει η μονοετής βλάστηση (φτέρες, αγριόχορτα αλλά και βάτοι), κάθε φθινόπωρο τα πλατύφυλλα ρίχνουν τα φύλλα τους και ολόκληρο (!) το χρόνο, τα κωνοφόρα ρίχνουν κουκουνάρες. Ο πλέον ενδεδειγμένος τρόπος διατήρησής τους είναι η σταθερή και συχνή κυκλοφορία από πεζοπόρους, ώστε να γίνεται ακούσια ένας ελάχιστος καθαρισμός και συντήρηση του ίχνους. 

Η σηματοδότηση της διαδρομής δεν έχει λόγο να γίνει πυκνή. Τόσο το ίχνος των μονοπατιών όσο και η υπάρχουσα σηματοδότηση, έστω και αν δεν υφίσταται ένας ενιαίος τύπος, επαρκούν στους αθλητές την ημέρα του αγώνα, ώστε να μην χάσουν τη σωστή διαδρομή. Η νυχτερινή σηματοδότηση, ουσιαστικά απαιτείται για τη δεύτερη νύχτα, αφού στη διάρκεια της πρώτης, η μέτρια νυχτερινή που υφίσταται είναι επαρκέστατη. Συνολικά, η σηματοδότηση της διαδρομής με διακριτικά του ΟΜΤ ήταν ελάχιστη το 2012, με διακριτικές πινακίδες 5Χ8 εκατοστών, από τις οποίες χρησιμοποιήθηκαν λιγότερες από 50 στο σύνολο των 100 χιλιομέτρων και σχεδόν όλες στο σύνολό τους αφαιρέθηκαν από τον αθλητή περισυλλογής (σκούπα) στο κλείσιμο του αγώνα. 

Το τμήμα της διαδρομής από το τέλος των Ζωναριών (Κ-24) στο Χοντρό Μεσοράχι, μέχρι τις Βρυσοπούλες (Κ-30) απαιτεί περισσότερο έλεγχο των αθλητών, πρώτιστα για τη δική τους ασφάλεια και κατά δεύτερο λόγο για τον έλεγχο του «ευ αγωνίζεσθαι». Από το 2013 θα λειτουργήσουν δύο επιπλέον σημεία ελέγχου: το πρώτο στο Μεσοράχι (Κ-24), εκεί που τελειώνουν τα Ζωνάρια και ξεκινά η ανάβαση για το Σκολιό, και ένα ακόμα στην κορυφή του Αγιαντώνη (Κ-28). Το πρώτο θα διασφαλίσει ότι όλοι οι αθλητές πέρασαν τα Ζωνάρια ασφαλείς και φεύγουν προς τη σωστή κατεύθυνση, το δεύτερο δε, θα διασφαλίσει ότι όλοι πέρασαν με ασφάλεια τη ράχη που ενώνει το Σκολιό με τον Αγιαντώνη αλλά και ότι κανένας δεν προσπάθησε να «κλέψει» τον Αγιαντώνη και να φτάσει συντομότερα στις Βρυσοπούλες. Αντίστοιχα, θα καταργηθεί οριστικά το Σημείο Ελέγχου στη Σκανταλιάρα, το οποίο δεν χρησιμοποιήθηκε ούτε φέτος.

Η ΜΕΤΡΗΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΔΡΟΜΗΣ: Για την μέτρηση της διαδρομής του ΟΜΤ, αυτή τη φορά χρησιμοποιήθηκε η συσκευή “GPS MAP 62” της Garmin, μια συσκευή που όπως αναφέρει η κατασκευάστρια εταιρεία, είναι ιδιαίτερα ευαίσθητη στα σήματα στων δορυφόρων χάρη στην κεραία της που μπορεί να λάβει σήματα σε δύσκολες συνθήκες (φαράγγια κλπ). Το γενικό συμπέρασμα είναι ότι επαληθεύτηκαν στο σύνολό τους σχεδόν οι προηγούμενες μετρήσεις, οι οποίες έγιναν με άλλη συσκευή της ίδιας εταιρείας (Oregon). Οι αποκλίσεις που καταγράφηκαν αυτή τη φορά σε σχέση με προηγούμενες ήταν αμελητέες! Το σύνολο των χιλιομέτρων στην οθόνη της ΜΑΡ-62 ήταν 99.580.

Η οθόνη του GPS μετά το τέλος της προσπάθειας. Πάνω δεξιά φαίνονται τα συνολικά χιλιόμετρα (99.580)

Όμως, το σύνολο των χιλομέτρων όπως καταγράφεται στο online πρόγραμμα της Garmin (Connect Garmin) και στο offline πρόγραμμα επεξεργασίας “Garmin Map Source” ήταν 103 χιλιόμετρα. Για να περιπλεχτούν ακόμα περισσότερο τα πράγματα, ο τρίτος τρόπος υπολογισμού, αυτός της χειροκίνητης άθροισης των επιμέρους στρογγυλοποιημένων ιχνών, τα οποία ήταν περίπου 8000, έφτασε τα 95 χιλιόμετρα! Η μέθοδος καταγραφής της συσκευής, ορίστηκε στην ευαισθησία των 10 μέτρων (κάθε 10 μέτρα η συσκευή κατέγραφε ένα από τα 8000 ίχνη. Να διευκρινιστεί εδώ ότι οι επιμέρους αυτές αποστάσεις σπάνια ήταν 10 μέτρα ακριβώς, συνήθως ήταν 12 ή 13 ή και λίγο παραπάνω. Το πρόβλημα στη μέθοδο αυτή είναι ότι τα δεδομένα δεν περιλαμβάνουν δεκαδική υποδιαίρεση (πχ 12,6 μέτρα), οπότε αυτές οι στρογγυλοποιήσεις στον επόμενο ή τον προηγούμενο ακέραιο αριθμό μέτρων ενδέχεται να αλλοίωσαν το τελικό αποτέλεσμα. Σε κάθε περίπτωση πάντως, μια διαδρομή trail αγώνα, σπάνια θα είναι ακριβώς η ίδια κάθε φορά που θα καταγραφεί, με την έννοια της «γαλάζιας γραμμής» που καταγράφεται και καταμετρείται στους αναγνωρισμένους μαραθωνίους ασφάλτου. Θεωρώ ως σωστή την καταγραφή της οθόνης του GPS, τα 99,6 χιλιόμετρα δηλαδή, σύμφωνα και με υπόδειξη συνεργάτη, που ασχολείται επαγγελματικά με τη χαρτογραφία, ο οποίος θεωρεί ως πλέον έγκυρη την τρέχουσα ένδειξη της οθόνης της συσκευής.

Το πρόβλημα που υπήρξε αυτή τη φορά στην καταγραφή –δεν πάνε όλα καλά πάντα- ήταν η διακοπή λειτουργίας και επανεκκίνηση αντίστοιχα σε νέο όμως αρχείο, στο Κ-94 (Γκόλνα), όταν βγήκε ένδειξη αλλαγής μπαταριών. Για άγνωστο ακόμα λόγο –ενδεχομένως όμως για το ότι η συσκευή άδειασε ολοκληρωτικά πριν πατήσω το κουμπί ON/OFF- όταν ανέβασα τα δεδομένα στον υπολογιστή, εμφανίστηκαν δύο (!) αρχεία: το πρώτο κατέγραψε το τμήμα μέχρι την αλλαγή μπαταριών (Γκόλνα) και το δεύτερο το υπόλοιπο, από εκεί μέχρι τον τερματισμό. Αναμένω τη συρραφή των δύο ιχνών με τη συνεργασία φίλων που έχουν την τεχνογνωσία για κάτι τέτοιο και ελπίζω αυτό να γίνει κατορθωτό στο τέλος.

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Πέρα από τις τεχνικές πλευρές του εγχειρήματος, υπάρχει και η καθαρά ανθρώπινη πλευρά, τουλάχιστον σε περιπτώσεις όπου η υπέρβαση δυνατοτήτων, φυσικών και πνευματικών, συμβαίνει. Έτσι, όπως είχα δηλώσει και πριν την απόπειρα της 29ης Ιουλίου, αφιερώνω αυτή μου την προσπάθεια στους αθλητές του φετινού ΟΜΤ. Ένας φόρος τιμής στους ανθρώπους που πίστεψαν στην ιδέα του αγώνα των 100Κ στον Όλυμπο και με τη συμμετοχή τους έκαναν το όραμα πραγματικότητα! Παρατηρώντας εκ των υστέρων τα γεγονότα, οι δυσκολίες και οι αντιξοότητες αμβλύνονται και όλα μοιάζουν σαν να έγιναν με τη μεγαλύτερη ευκολία, σαν να υπήρχε ένας αυτόματος πιλότος. Όμως, όπως εγώ γνωρίζω πολύ καλά πόσο δύσκολο ήταν να υλοποιηθεί το γεγονός και να υπάρξει αυτή η κρίσιμη πρώτη φορά, άλλο τόσο το γνωρίζουν και όσοι συμμετείχαν ως αγωνιζόμενοι και που φυσικά χωρίς τη συμμετοχή τους όλα θα ήταν μάταια. Οι αθλητές έδειξαν εμπιστοσύνη στο πρόσωπό μου και μοιράστηκαν μαζί μας το όραμα. Όποιος είναι σε θέση να αντιληφθεί τι σημαίνει να μοιράζεσαι στην πράξη μια τολμηρή ιδέα, μπορεί και να κατανοήσει πόσο μεγάλο ήταν το εμπόδιο που ξεπεράστηκε! Ο Olympus Mythical Trail, μια ιδέα που απ τη φύση της φάνταζε «βουνό», και που είχε να αντιμετωπίσει ένα σωρό αντιξοότητες, οργανωτικές και οικονομικές και που επιπλέον λοιδορήθηκε με φανερή ζηλοφθονία και σκόπιμα αγνοήθηκε από πολλούς, με την κρυφή ελπίδα ότι στο τέλος θα ναυαγήσει η ιδέα, αυτή είναι τελικά γεγονός και ιστορία, και είναι εδώ, ολοζώντανη και έτοιμη να ανοίξει τα φτερά της. Δεν τους έκανα τη χάρη όλων αυτών και αυτό το χρωστώ στους 141 αθλητές που στάθηκαν τη νύχτα της 7ης Ιουλίου στη γραμμή της εκκίνησης του ΟΜΤ, γράφοντας τη νέα σελίδα στο ελληνικό ορεινό τρέξιμο. Τους ευγνωμονώ και συνεχίζω, ξέροντας καλά ότι «κανένας προφήτης δεν άγιασε στον τόπο του»!