Πληροφορήθηκα μόλις σήμερα τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν αποφάσεις της Πολιτείας για εθνικό σχεδιασμό στον αθλητισμό. Θα ήθελα πολύ να ξεκινήσω χαιρετίζοντας τη ρήξη της Πολιτείας με το αθλητικό κατεστημένο, αλλά θα σταθώ πρώτα στην μάχη που κερδήθηκε από τον φίλο μας και συνάδελφο, Λεωνίδα Αθανασόπουλο, σε σχέση με το Σχίνιαθλο, τον αγώνα που διοργανώνει ο ίδιος μαζί με τη γυναίκα του. Από τα λίγα που τυχαίνει να γνωρίζω, ο Λεωνίδας –όπως και πολλοί ακόμα- εδώ και καιρό αντιμετωπίζει λυσσαλέο πόλεμο από την Ελληνική Ομοσπονδία Τριάθλου και τον Πρόεδρό της, κάποιον ονόματι Γερόλυμπο, ο οποίος κατάφερνε να κρατήσει ως «ιδιοκτησία» της Ομοσπονδίας οποιαδήποτε αγωνιστική εκδήλωση σε σχέση με το τρίαθλο! Πρωτάκουστο? Σίγουρα! Φαίνεται όμως ότι ο Θεός αγαπά και τον νοικοκύρη κι έτσι, οι υπεύθυνοι της «Ομοσπονδίας» μόλις σήμερα αντιμετώπισαν ένα στραπάτσο πρώτου μεγέθους, καθώς παρά τις οργανωμένες προσπάθειες του κυρίου αυτού να αποτρέψει τη διεξαγωγή του αγώνα, το αρμόδιο Υπουργείο διαβεβαίωσε ότι το Σχίνιαθλο ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΝΟΝΙΚΑ!
Όλη αυτή η υπόθεση μου θυμίζει έντονα αυτό που ζήσαμε με τους συνεργάτες, διοργανώνοντας τον πρώτο ROUT πέρυσι. Η κυρία Αλίκη Σωτηριάδου, Δήμαρχος του (σύντομα πρώην) Δήμου Παρανεστίου Δράμας, προσπάθησε με κάθε μέσο να εμποδίσει τη διεξαγωγή του αγώνα μας. Έθεσε στις υπηρεσίες της τις Αρχές του Νομού Δράμας, προσπαθώντας να μας φοβίσει και να μας διώξει από το φυσικό χώρο που επιλέξαμε πολύ πριν η ίδια γνωρίσει τον αθλητισμό και το ορεινό τρέξιμο πιο συγκεκριμένα, αφού διεκδικούσε χάριν πολιτικών φιλοδοξιών να κρατήσει την «προίκα» του ultra trail αγώνα, που άλλοι συνέλαβαν ως ιδέα και υλοποίησαν. Φυσικά, δεν μπόρεσε να τα καταφέρει, αφού δεν υπήρχε –όπως και στην περίπτωση του Σχίνιαθλου- κανένα νομικό στήριγμα.
Το παράδειγμα του Σχίνιαθλου, διδάσκει! Και αλλοίμονο σε κείνους που δεν μπορούν να ερμηνέψουν τα διδάγματα άλλων. Όταν θα έρθει η ώρα να αποτελέσουν οι ίδιοι δίδαγμα, τότε θα είναι πολύ αργά γι αυτούς!
Μπράβο Λεωνίδα, σε σένα και σε όλους τους συνεργάτες σου!!! Και μπράβο στην Πολιτεία που δεν ενέδωσε σε γελοίες καρικατούρες, που δεν τιμούν ούτε καν το όνομα που φέρουν (Ο Γερόλυμπος καλείται να αλλάξει επώνυμο άμεσα γιατί προσβάλει τη φήμη του υπέρτατου βουνού μας). Άκουγα εδώ και χρόνια για ένα σωρό τρικλοποδιές στην προσπάθεια των παιδιών που κάνουν αγώνες τριάθλου (Κωστή Σαπουνάκη σου στέλνω και σένα τα συγχαρητήρια για το ηθικό που επέδειξες αυτά τα χρόνια στον Πόρο). Τώρα ήρθε η ώρα να εξαφανιστούν τα τρωκτικά του αθλητισμού με τον τρόπο που εμφανίστηκαν. Δεν θα ήταν κακός ο θεσμός της διαπόμπευσης-διασυρμού για τους φαύλους. Ίσως έτσι μειωθεί δραστικά και ο αριθμός τους κι αυτό θα είναι πολύ θετικό.
Συγχαρητήρια λοιπόν στην πολιτική ηγεσία του Υπουργείου Πολιτισμού (κύριε Γερουλάνε, αυτό είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ έργο, κύριε Μπιτσαξή συγχαρητήρια!) Παρακολουθώ την πολιτική πορεία αυτού του τόπου από την εφηβεία μου, που συνέπεσε με τη μεταπολίτευση (1974). Είναι η πρώτη φορά που βλέπω ρηξικέλευθες αποφάσεις από την Πολιτεία, τουλάχιστον για τον αθλητισμό. Δεν με ενδιαφέρει η πολιτική χροιά των αποφάσεων, με ενδιαφέρει το αποτέλεσμα. Και αυτό το αποτέλεσμα που βλέπουμε, είναι ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟ!
Δεν με στεναχωρεί που δεν υπάρχει το ορεινό τρέξιμο στις αναφορές του ΓΓΑ, ειλικρινά! Κάποιοι άλλοι που γυάλιζαν καρέκλες νιώθουν απογοήτευση αλλά έχουν το χρόνο να ψάξουν για άλλο πεδίο δόξης, λαμπρόν!!! Απλά, μια γενικότερη διαπίστωση που κάνω τους τελευταίους μήνες, είναι ότι λιγοστεύουν δραματικά και οι «καρέκλες». Κύριοι (και κυρίες), λυπάμαι…
Όχι, ΔΕΝ θέλω Ομοσπονδία Ορεινού Τρεξίματος! Δείτε τα καζάντια άλλων αθλημάτων που «κατάφεραν» να κάνουν Ομοσπονδίες: ίντριγκες, σκάνδαλα, διαφθορά. Παράγκες παντού. Φτάνει λοιπόν! Η εθνική μας συμφορά –χρωστάμε ως Κράτος περίπου 300 δισεκατομμύρια ευρώ- αφού μας έφτασε στον πάτο του βαρελιού, αφού μας έριξε στην τρικυμισμένη θάλασσα, μας αναγκάζει να κολυμπήσουμε για να σωθούμε. Κι αν ήμασταν σε αερόστατο, ήρθε η ώρα να ρίξουμε τα τσουβάλια με την άμμο, για να μην συντριβούμε στο έδαφος, για να πάρουμε λίγο ύψος!
Ας κρατήσουμε το ορεινό τρέξιμο σαν φυλαχτό στον κόρφο μας. Ας μείνει ανένταχτο, όπως ανένταχτοι μένουν οι σκεπτόμενοι πολίτες. Ας μείνει ατίθασο, όπως ατίθασοι είναι όλοι εκείνοι που δεν συμβιβάζονται με κανόνες όταν βρίσκονται ελεύθεροι μέσα στα βουνά. Ας μείνει μόνο του, με τους δικούς του κανόνες όταν εκφράζεται μέσα από αγώνες και χωρίς κανόνες, όταν είναι μια μοναχική πάλη του μυαλού με το σώμα.
Θα βρούμε τους χορηγούς για να επιβιώσει το άθλημα που αγαπάμε. Θα προσπαθήσουμε τουλάχιστον… Δεν δικαιούμαστε να αξιώνουμε από την Πολιτεία χρήματα για τον αθλητισμό, όταν οι κρατικοί πόροι δεν μπορούν να συντηρήσουν τις στρατιές ανέργων και όταν τα «περήφανα γηρατειά» (το θυμάται κανείς?) βρίσκονται σε απόγνωση απ τη φτώχεια και την εγκατάλειψή τους από την κοινωνία. Αφού αγαπάμε τόσο πολύ το ορεινό τρέξιμο, ας το κάνουμε αυτοχρηματοδοτούμενο. Κι αν και αυτό είναι ακατόρθωτο, τότε ας μείνουμε χωρίς αγώνες. Προσωπικά έτρεχα στα βουνά πριν υπάρξουν αγώνες. Είμαι διατεθιμένος να συνεχίσω να το κάνω κι αφού αυτοί τελειώσουν… Η εσωτερική δύναμη για το τρέξιμο, είναι μεγαλύτερη από την υπόσταση και το μέγεθος των αγώνων βουνού.
Το τρέξιμο στα βουνά ας αποτελεί ένα ιδανικό, μια αξία, έναν από τους λίγους φάρους που απέμειναν σήμερα για να μας δείχνουν το δρόμο προς το σκοτεινό –αλλοίμονο- μέλλον.
Λάζαρος Ρήγος
