27 Φεβρουαρίου 2011

Περισσότερα μονοπάτια για τους ελληνικούς αγώνες βουνού

Παρακολουθώ με πολύ ενδιαφέρον τον τελευταίο καιρό τις εξελίξεις στους ελληνικούς αγώνες ορεινού τρεξίματος, καθώς η μία μετά την άλλη, οι διοργανώσεις ανακοινώνουν μικρές τροποποιήσεις ή μεγαλύτερες αλλαγές στις διαδρομές τους! Αλλαγές που τους κάνουν πιο πολύ ορεινούς, φέρνοντάς τους πιο κοντά στην πραγματική τους φύση. Η τάση αυτή, να αποκτούν δηλαδή μεγαλύτερο ποσοστό μονοπατιών στο συνολικό τους μήκος, σηματοδοτεί μια τάση ωρίμανσης των ελληνικών διοργανώσεων, οι οποίες δείχνουν με αυτή την κίνηση ότι προσπαθούν να εδραιωθούν, προσφέροντας αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν ως brand τουλάχιστον, σε ένα κοινό που ζητά όλο και περισσότερο αυτό για το οποίο και βρίσκεται στο ορεινό τρέξιμο, το πραγματικό μονοπάτι! 


Μετά την πρώτη περίοδο ενθουσιασμού στους ελληνικούς αγώνες «βουνού», όπως τους αποκαλούμε στη δική μας αργκό -περίοδος που θεωρώ ότι έκλεισε ήδη- ήταν μοιραίο να ξεκινήσει μια φάση  ωρίμανσης, με προσπάθεια βελτίωσης των διοργανώσεων, την ώρα μάλιστα που νέοι αγώνες συνεχίζουν να  αναδύονται στο τοπίο. Θεωρώ ότι αυτό που συμβαίνει με τη βελτίωση των διαδρομών, είναι και το αυτονόητο για όποιον αγώνα προσπαθεί να αναβαθμιστεί και να προσελκύσει το ενδιαφέρον του κοινού. Είναι πια κατανοητό σε όλους τους διοργανωτές αγώνων, μια και όλοι πηγαίνουν παντού, άρα βλέπουν και βλέπουν το καλύτερο φυσικά. 

Εδώ θα πρέπει να κάνουμε και δύο παραδοχές: 

  1. Στην προσπάθεια να στηθεί ένας αγώνας οπωσδήποτε άμεσα, για συγκυριακούς λόγους, αφού κάποιοι άνθρωποι της αυτοδιοίκησης είναι για λίγο χρόνο πρόθυμοι να βοηθήσουν και η ευκαιρία δεν πρέπει να χαθεί, έβγαινε διαδρομή αγώνα χωρίς ιδιαίτερο ψάξιμο παλιών –αυτά απέμειναν- μονοπατιών, η διάνοιξη των οποίων απαιτεί ιδιαίτερη δουλειά και χρόνο. Στην πορεία βέβαια όλοι –μηδενός εξαιρουμένου- διαπιστώνουμε ότι υπάρχει κι ένα μονοπάτι που θα μπορούσε να μπει στη διαδρομή, εκτοπίζοντας τον άχαρο χωματόδρομο. Φυσικά, δεν πρέπει να αποσείονται και οι ευθύνες των διοργανωτών για την απροθυμία να προσφερθεί εθελοντική εργασία στην επαναδιάνοιξη παλιών μονοπατιών, εργασία ιδιαίτερα επίπονη αλλά και χρονοβόρα!  
  2. Οι διοργανωτές αγώνων ήταν μουδιασμένοι τα πρώτα χρόνια, φοβούμενοι μήπως θέσουν σε κίνδυνο τους ανθρώπους που θα έρχονταν να αγωνιστούν σε μια διαδρομή με παλιά μονοπάτια, όπου οι κίνδυνοι τραυματισμών ή και μοιραίων πτώσεων είναι θεωρητικά αυξημένοι, γι αυτό και αρκετές φορές δεν έμπαιναν στη διαδικασία για κάτι πιο απαιτητικό τεχνικά, φοβούμενοι συμβάντα  που θα δημιουργήσουν προβλήματα στις διοργανώσεις τους. Το κλίμα όμως έχει αλλάξει άρδην, χάρη στην στάση κυρίως των αθλητών και αυτό είναι πλέον ολοφάνερο.
Έτσι, ζούμε τους τελευταίους μήνες μια νέα κατάσταση, όπου όλοι σπεύδουν να αλλάξουν σε μικρό ή μεγάλο βαθμό τις διαδρομές των αγώνων τους, τροφοδοτώντας το ενδιαφέρον των αθλητών για συμμετοχή σε περισσότερους αγώνες. Δεν είμαι ίσως σε θέση να απαριθμήσω όλους τους αγώνες που έκαναν αλλαγές στη διαδρομή τους αλλά επειδή παρουσιάζει ενδιαφέρον, θα προσπαθήσω να το κάνω, με μια χρονική σειρά των εξελίξεων, από πέρυσι (2010):

  • Άεθλος: Ο αγώνας στο περιαστικό δάσος της Θεσσαλονίκης ξαναχαράχτηκε, στην προσπάθεια να αποκτήσει ενδιαφέρον και πολλά μονοπάτια, κάτι που τελικά κατορθώθηκε
  • VFUT: Προστέθηκε το 2010 ένα τμήμα που υπήρχε στην εκδοχή του παλιού VFT αλλά αφαιρέθηκε το 2009, ώστε ο αγώνας να γίνει ευκολότερος. Παρόμοια εξέλιξη και στο Παρανέστιο Μονοπάτι, τον μικρό αγώνα της ίδιας διοργάνωσης, όπου άλλαξε ριζικά η διαδρομή, μεγαλώνοντας σε μήκος και δυσκολία
  • Psiloritis Race: Αμέσως μετά την πρώτη του διοργάνωση, η διαδρομή μεγάλωσε μερικά χιλιόμετρα
  • Χειμωνιάτικος Ενιπέας: Μετά τη μεγάλη αλλαγή του 2008, αλλάχτηκε ακόμα και το 2010 ένα πολύ  μικρό τμήμα του, ώστε να αποκτήσει μονοπάτι που στο σύνολο της διαδρομής ξεπερνά πια το απίστευτο 98%.
  • Ορεινός Αγώνας Κισσάβου: Εντελώς νέα διαδρομή, αντικαθιστώντας το out-and-back σε point-to-point, κάνοντας πολύ πιο ενδιαφέρουσα την περσινή αρχική διαδρομή του αγώνα
  • Alpamayo-Pro Πάρνηθα: Μεγάλες αλλαγές (νέα χάραξη) και στους δύο αγώνες της διοργάνωσης, κάνουν τον αγώνα συναρπαστικότερο
  • Taygetos Experience: Ο μικρός αγώνας της Καρδαμύλης στη Μεσσηνία, παίρνει περισσότερο μονοπάτι από φέτος
  • Ziria Cross Country Race: Αλλαγή επί το δυσκολότερον στον Skyrace ελληνικό αγώνα, με πέρασμα της διαδρομής από το υψομετρικό της κορυφής της Ζήρειας

Επίσης, πρέπει να επισημάνω και την αντίστοιχη λογική που επικρατεί σε νέους (τους τελευταίους μήνες) αγώνες, που είτε μόλις έζησαν την παρθενική τους διοργάνωση, όπως ο Ημιμαραθώνιος Οχυρού Νυμφαίας στην Κομοτηνή αλλά και αγώνες που πρόκειται να γίνουν για πρώτη φορά το επόμενο διάστημα, όπως ο «Χορτιάτης Trail Run» ή και ο Εύαθλος, ο οποίος βγάζει συναρπαστική διαδρομή στα αλπικά όρια της Γκαμήλας εκτός μονοπατιού, στα 2300 μέτρα! 

Είναι προφανές ότι κινητήρια δύναμη για τις αλλαγές αυτές που περιγράφω πιο πάνω, είναι κυρίως το γενικό αίτημα και η πρόθεση των αθλητών για πιο συναρπαστικές διαδρομές, κάτι που σωστά αφουγκράστηκαν οι διοργανωτές για να βελτιώσουν τα γεγονότα τους.

Εδώ νομίζω ότι δικαιώνεται και η τοποθέτηση που θεσμοθετήθηκε από τον Olympus Marathon, ότι απαιτείται ένα minimum μονοπατιών σε κάθε διαδρομή αγώνα, για να μπορεί αυτός να χαρακτηριστεί ως «αγώνας ορεινού τρεξίματος». Η Ελλάδα είναι μια κατεξοχήν ορεινή χώρα και είναι παράλογο να αφήνονται τα βουνά ως φόντο μόνο σε αθλητικά γεγονότα που γίνονται στην καρδιά τους –φέρνω στο μυαλό μου την περίπτωση του «Σταϊκειου Δρόμου»  στα ορεινά των Τρικάλων, ένας αγώνας που άφησε αναξιοποίητο το ορεινό περιβάλλον μέσα στο οποίο κινείται, χρησιμοποιώντας  αποκλειστικά δρόμους. Ο αγώνας  αυτός, χωρίς συγκεκριμένη ταυτότητα αφού ακροβατεί μεταξύ βουνού και δρόμου χωρίς σαφή κατεύθυνση, φθίνει χρόνο με το χρόνο για το λόγο ότι πολλοί από τους αθλητές που συμμετείχαν παλιότερα, βρήκαν εδώ και λίγα χρόνια διέξοδο σε πραγματικούς αγώνες «ορεινού τρεξίματος», όπου το ορεινό τοπίο αποτελεί μέρος της διαδρομής τους και όχι μόνο αυτό που στους υπολογιστές αποκαλείται «ταπετσαρία» στην επιφάνειας εργασίας.

Είμαι βέβαιος ότι τα αμέσως επόμενα χρόνια θα δούμε συναρπαστικές διαδρομές, σε νέους, μικρούς, περιφερειακούς αγώνες που θα συνεχίσουν να αναφύονται στην ελληνική επικράτεια, προς τέρψιν ενός κοινού που μεγαλώνει σταθερά κάθε χρόνο και αποδεικνύει ότι κάθε άλλο παρά μόδα είναι το ορεινό τρέξιμο στην Ελλάδα.    


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...

Σχόλια επισκεπτών

Recent Comments Widget by Blogger Widgets