Ultra Trail of Champions (UROC): We’re only in it for the money!

Αναγγέλθηκε ως ένα σπουδαίο επερχόμενο γεγονός που θα ταράξει τα νερά του trail running, όμως γρήγορα το θέμα εξαντλήθηκε από τον σκεπτικισμό εκείνων που το σχολίασαν δημόσια και έμεινε πίσω, αφού ο προβληματισμός των αθλητών ήταν τουλάχιστον ίδιου επιπέδου έντασης με τον ενθουσιασμό των διοργανωτών. Ο λόγος για το UROC, το Ultra Trail of Champions, που με τυμπανοκρουσίες ανακοινώθηκε πριν από λίγες μέρες, δημιουργώντας προς στιγμήν ένα κλίμα ευφορίας ανάμεσα στο αμερικάνικο κυρίως κοινό του trail running. Η πρωτοβουλία αναλήφθηκε από το περιοδικό Trail Runner και την εταιρεία Bad to the Bone Endurance Sports, με σκοπό περισσότερο την αποκατάσταση της «αδικίας» των κληρώσεων στα μεγάλα 100 milers στις ΗΠΑ, παρά τη δημιουργία ενός νέου γεγονότος, αφού οι ΗΠΑ βρίθουν τέτοιων αγώνων!

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή τους. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του UROC? Ο αγώνας των «πρωταθλητών» λοιπόν, είναι ένα ξαναζεσταμένο πιάτο, που μέχρι σήμερα άκουγε στο όνομα GEER (Great Eastern Endurance Run). Ο GEER δεν είχε και τα καλύτερα credits τελευταία, αφού όπως έμαθα, συγκέντρωνε όχι περισσότερους από 30-40 αθλητές! Θεωρώ ως ένδειξη της γενικότερης (έλλειψης) φήμης του γεγονότος αυτό τον αριθμό, αν και σε κάποιες περιπτώσεις –όχι σε αυτήν πάντως- ο μικρός αριθμός μάλλον αποτελεί προτέρημα ενός αγώνα (βλέπε Barkley). Πρώτο σημάδι λοιπόν μιας βιαστικής κίνησης, αποτελεί το γεγονός αυτό: οι συνέταιροι διάλεξαν ένα παλιό αλλά όχι δοξασμένο «σκαρί» για να σαλπάρουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, με καπετάνιο τον Geoff Roes, για να κυνηγήσουν τον τρομερό καρχαρία (Jaws).

Στη συνέχεια έχουμε τη διαδρομή του αγώνα, που είναι 100Κ και όχι 100Μ. Δυστυχώς, ο αγώνας που φιλοδοξεί να ταράξει τα νερά στις ΗΠΑ, δεν είναι 100 μίλια αλλά 100 χιλιόμετρα! Είναι γνωστό το πάθος των Αμερικάνων στα 100 μίλια, που αποτελούν μια συμβολική απόσταση γι αυτούς (βλέπε WS, HR, Wasatch, κλπ) και οι 100 milers αποτελούν τη Μέκκα των ultra trailers. Τώρα, πώς ένας αγώνας 100% αμερικάνικης κουλτούρας, τυχαίνει να είναι 100 χιλιόμετρα και όχι 100 μίλια, δεν μπορεί να το εξηγήσει εύκολα κάποιος από τους συντελεστές του νομίζω. Ενδεχομένως, να δοθεί έμφαση στο γεγονός ότι μια μικρότερη απόσταση μπορεί να προσελκύσει περισσότερους πρωταθλητές, όμως δεν παύει να παίζει πρώτο ρόλο η δεδομένη διαδρομή των 100Κ, άλλη μια απόδειξη της βιασύνης να στηθεί ένας αγώνας «πρωταθλητών».

Ένα τρίτο αρνητικό στοιχείο του UROC είναι τα χαρακτηριστικά της διαδρομής του, που βρίσκεται σε μια άσημη περιοχή στα Απαλάχια της Βιρτζίνια, είναι διαδρομή out-and-back με 50Κ μπροστά και 50Κ πίσω (50Χ2=100), από τα οποία σχεδόν τα μισά είναι δρόμοι και το μέγιστο υψόμετρο μετά βίας αγγίζει τα 1000 μέτρα. Αν τώρα προσθέσουμε ότι ο νέος αγώνας στραγγαλίζεται από άλλους αγώνες του καλενταριού, με πρώτο και καλύτερο το UTMB, τέσσερις εβδομάδες νωρίτερα, τότε το UROC δεν ξεκινά με τις καλύτερες προοπτικές. Προφανώς οι διοργανωτές στοχεύουν περισσότερο στην εγχώρια αγορά, καθώς τον Ιούνιο υπάρχει το Western States και τον Ιούλιο το Hardrock.

Μοναδικό θετικό στοιχείο στη νέα προσπάθεια, η παρουσία του «καπετάνιου» Geoff Roes, που ενδέχεται με το ειδικό βάρος του να προσελκύσει κάποια ονόματα του χώρου. Πόσα όμως? Έχω την αίσθηση ότι ο Geoff φορτώνεται στις πλάτες του πολύ βαρύ φορτίο και ενδεχόμενη αποτυχία μπορεί να του χρεωθεί στην πορεία του εγχειρήματος.

Αν συνεχίσω, θα σταθώ στο όνομα του αγώνα. Το «πρωταθλητών», εκτός του ότι προκαλεί μάλλον αντίθετα συναισθήματα στη μεγάλη μάζα των υπόλοιπων αθλητών, που δεν τυχαίνει να ταυτίζονται με τους πρωταθλητές -απλά τους θαυμάζουν- υποδηλώνει μια περιχαράκωση σε συγκεκριμένη ομάδα αθλητών αποπνέοντας αίσθηση διακρίσεων αλλά και έλλειψη ταυτότητας, αφού δεν βρίσκουμε στον τίτλο ένα τοπωνύμιο. Απογοητεύτηκα δε, όταν ανακάλυψα ότι το λογότυπο του UROC είναι πανομοιότυπο με εκείνο της εταιρείας που διοργανώνει τον αγώνα, απλά άλλαξαν τις λέξεις!

Τι προβάλλεται από τη διοργάνωση? «Ο στόχος του UROC είναι να μαζέψει όσο περισσότερους ελίτ ultra runners είναι δυνατόν» (sic) σύμφωνα με την ιστοσελίδα του Bad to the Bone, αν και σε άλλο σημείο εξωραΐζεται κάπως το μήνυμα, με τους «καλύτερους αθλητές στον κόσμο που θα μαζευτούν σε έναν αγώνα».

Ένας αγώνας λοιπόν, που η ταυτότητά του είναι το ΧΡΗΜΑ! Γι αυτό και θυμήθηκα τον αγαπημένο Frank Zappa και τον δίσκο του από το 1968 “We’re only in it for the money” (είμαστε μέσα μόνο για τα λεφτά).


Το κύριο –έως και μοναδικό- χαρακτηριστικό που προβάλλεται είναι τα λεφτά, δυστυχώς… Πόσα θα πάρει ο νικητής, πόσα ο δεύτερος κλπ. Δεν είναι κακό να δίνει ένας αγώνας χρηματικά έπαθλα, όταν όμως αυτό αποτελεί πρωτοσέλιδο στο site της διοργάνωσης, τότε υπάρχει πρόβλημα. Και το πρόβλημα στο UROC είναι ότι προσπαθεί να σηκώσει ανάστημα στο κατεστημένο των μεγάλων 100 milers και του αδιέξοδου των κληρώσεων, που κάνουν φτωχότερο τον συναγωνισμό εξαιτίας της τυχαίας επιλογής εκείνων που παίρνουν μέρος.

Αλλοίμονο όμως, αν αυτή είναι η απάντηση !

Διάβαζα τα δεκάδες σχόλια κάτω από την είδηση του IRunFar.com όπου και πάλι οι πρωταθλητές έδιναν τον τόνο με τη συμμετοχή τους και διαπίστωσα έντονο προβληματισμό, που αρκετοί δεν τον έκρυβαν. Συγκράτησα το σχόλιο του Karl Meltzer, που είπε ότι «…για την ώρα είναι ένας αγώνας πρωταθλητών και όχι ένα πρωτάθλημα»! Πολύ σωστά παρατήρησε ο Speedgoat Karl λοιπόν ότι για την ώρα είναι αρκετά μακριά ο UROC από το να έχει κάποιο ειδικό βάρος.

Αναρωτιέμαι ποιοι πρωταθλητές θα μπορούσαν να δελεαστούν από τα 2500$ του νικητή, για να μην συμμετάσχουν τέσσερις εβδομάδες νωρίτερα στο UTMB, το άτυπο αλλά πραγματικό –και κυρίως αυθεντικό- παγκόσμιο πρωτάθλημα του ultra trail running, με τους 2500 αθλητές από 50 χώρες και χωρίς 1 ευρώ χρηματικό έπαθλο! Πάντως ο καλός και χιουμορίστας Meltzer ευγενικά άφησε στο διάλογο να εννοηθεί ότι έχει άλλους στόχους για φέτος…

Ποια είναι η πρότασή μου? Θα μπορούσε να στηθεί ένας 100 miler στα Rockies με τα ατέλειωτα μονοπάτια, με διαδρομή ψηλής αισθητικής αξίας, μεγάλο βαθμό τεχνικής δυσκολίας, με έμφαση στις ανοιχτές και απεριόριστες συμμετοχές και στην πρόσκληση όλων των μεγάλων ονομάτων της Αμερικάνικης σκηνής, με στόχο στην κατάδειξη του γεγονότος ότι σ αυτό τον αγώνα συμμετέχουν ΟΛΟΙ όσοι έχουν τη δυνατότητα γι αυτό. Εναλλακτικά, το “Trail Runner” θα μπορούσε να στηρίξει έναν μικρότερο 100miler, βαφτίζοντάς τον εθνικό πρωτάθλημα, ώστε να δημιουργήσει το νέο στάνταρτ, από κάτι που είχε ήδη μια υπόσταση.

Αν το UROC μοίραζε μερικές χιλιάδες δολάρια περισσότερα από αυτά που ανακοίνωσε, ίσως ο αρνητικός σχολιασμός να ήταν μετριασμένος και ένας φανταχτερός μανδύας να σκέπαζε τις -πολλές είναι η αλήθεια- ατέλειες ενός αγώνα άχρωμου και άοσμου, χωρίς παρελθόν και ιστορία. Αλήθεια, δεν ξέρω αν θα έπρεπε να ευχηθώ ευόδωση μιας προσπάθειας που ο μόνος στόχος της –έτσι προβάλλεται τουλάχιστον- είναι να μαζέψει πρωταθλητές για να τους μοιράσει λεφτά. Ολέθριο το λάθος, για ένα χώρο που από τη φύση του προβάλλει ιδανικά και αξίες.