UTMF, “Unlimited Tragedy (around) Mount Fuji” Ατέλειωτη Τραγωδία γύρω απ το Βουνό Φούτζι

Λίγες ημέρες πριν τα τραγικά γεγονότα της 11ης Μαρτίου στην Ιαπωνία, ξαναβρέθηκα μπροστά στην είδηση του UTMF, του αδελφού αγώνα του UTMB, που με περισσή χαρά και περηφάνια ξεκίνησε να προετοιμάσει ο Tsuyoshi Kaburaki, ο διεθνούς εμβέλειας Ιάπωνας δρομέας βουνού. Η είδηση εντοπιζόταν περισσότερο σε οπτικό υλικό, σ ένα όμορφο βίντεο teaser, που ανέβασαν όλα τα μεγάλα sites του αθλήματος. Αποφάσισα να ρίξω κι εγώ μια ματιά, για να δω τη φιλοσοφία του αγώνα, όπως και τα μέρη στις πλαγιές του άγνωστου σε μένα Φούτζι. Όταν τέλειωσαν τα 8 λεπτά του βίντεο, είπα «εντάξει», δεν θα είναι κάτι το καταπληκτικό, θα έχει όμως ενδιαφέρον αφού θα περνά και από τις παρυφές των γύρω μεγαλουπόλεων, σαν να ήταν ας πούμε εφτά Αθήνες χτισμένες γύρω απ τον Όλυμπο. Έτσι, μου έφυγε η περιέργεια. Πού να φανταζόμουν...

Μερικές φορές η τύχη παίζει άσχημα παιχνίδια, συνηθίζουμε να λέμε. Φαίνεται όμως, ότι κάποιες φορές, αυτό που αποκαλούμε εμείς οι άνθρωποι «τύχη», παίζει τόσο φρικτά παιχνίδια, που αναρωτιόμαστε αν αυτό που συμβαίνει είναι απλά μια τυχαία διαδοχή ανεξέλεγκτων φυσικών φαινομένων ή κάποια ανώτερη δύναμη έχει βαλθεί να καταστρέψει έναν τόπο και τους ανθρώπους του. Αυτό θα μπορούσε να ειπωθεί για την περίπτωση της Ιαπωνίας, που ετούτες τις μέρες ζει για μια ακόμα φορά (μετά τη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι) μια κολοσσιαία φυσική καταστροφή.

Και το χειρότερο? Ακόμα, μάλλον δεν έχει τελειώσει το δράμα για τους άτυχους Ιάπωνες, που ξέρουν πρώτα να υπομένουν και μετά να θρηνούν. Στην αρχή ο σεισμός, αμέσως μετά το τσουνάμι της Αποκάλυψης και στη συνέχεια ο πυρηνικός εφιάλτης. Εκατομμύρια πολίτες ζουν μια περιπέτεια που κανένας μας δεν θα ήθελε ούτε να σκέφτεται και χιλιάδες άλλοι ζουν μια αρχαία τραγωδία, στην οποία μπροστά, εγώ τουλάχιστον στέκομαι με δέος. Δέος που ξεπερνά κάθε συναίσθημα συμπόνιας και συμπάθειας, συνθλίβοντάς τα όπως το γιγάντιο θαλάσσιο τείχος που στις 11 Μαρτίου κατάπινε τα πάντα στο διάβα του.

Ανθρώπους του τρίτου κόσμου που ζουν ένα δράμα φυσικής καταστροφής, πολύ μικρότερων διαστάσεων, έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε χρόνια τώρα ο καθένας, μέσα από τον φωτογραφικό ή τον κινηματογραφικό φακό. Οι υποδομές στον Τρίτο Κόσμο είναι ανύπαρκτες κι έτσι ακόμα και ένας μέτριος σεισμός προκαλεί εκατόμβες θυμάτων. Η διαφορά στην περίπτωση της Ιαπωνίας, είναι πως πρόκειται για μια χώρα που αποτελεί την προσωποποίηση της τεχνολογίας και μια χώρα που λόγω της αυξημένης σεισμικότητάς της έχει κάνει άλματα στην προστασία από φυσικές καταστροφές.

Αυτή η χώρα λοιπόν, χτυπήθηκε αλύπητα από απίστευτες φυσικές δυνάμεις, που κάθε σύγκρισή τους με αντίστοιχες που γνωρίσαμε στα δικά μας μέρη, είναι απλά αδιανόητη. Φυσικές δυνάμεις που μετακίνησαν ακόμα και τον άξονα της Γης για μερικά εκατοστά! Τα νούμερα είναι ήδη γνωστά σε όσους παρακολουθούν τα πραγματικά σημαντικά γεγονότα στον κόσμο μας και δεν χρειάζεται να αναφερθώ κι εγώ. Όμως, ήταν οι εικόνες απ το τσουνάμι που είδαμε όλοι μας και μείναμε άφωνοι. Τα ελικόπτερα πετούσαν πάνω απ τις ακτές και κατέγραφαν την ιστορία, την οποία για μια ακόμα φορά μετά το 2001 και τους «Δίδυμους Πύργους», η ανθρωπότητα έβλεπε και πάλι σε απευθείας μετάδοση!

Κι εκεί που όλοι πιστεύαμε ότι οι άνθρωποι τώρα μπορούν να θρηνήσουν πάνω απ τα συντρίμμια μιας ζωής, της δικής τους που χάθηκε μέσα σε μια στιγμή, ήρθε ο εφιάλτης του πυρηνικού ολέθρου να κυνηγήσει σαν αόρατο αρπαχτικό τις ψυχές των άστεγων κι απελπισμένων. Χωρίς στέγη, χωρίς τροφή, χωρίς νερό, χωρίς ενέργεια, χωρίς ζεστασιά, σε μια γη που συνεχίζει να σείεται και το χιονιά να τους θυμίζει ότι πρέπει να φυλαχτούν κι απ το κρύο, οι απελπισμένοι Ιάπωνες σφίγγουν και πάλι τα δόντια. Η ιστορία των παππούδων τους απ το 1945, δίδαξε τους Ιάπωνες την καρτερία και την αντοχή. Εκείνοι δούλεψαν και ξαναέχτισαν την Αυτοκρατορία του Ανατέλλοντος Ηλίου, μες από τις στάχτες του πολέμου και του πυρηνικού Αρμαγεδδόνα.                               

                     
Η Ιαπωνία ήταν η μόνη χώρα στην ιστορία που θρήνησε δεκάδες χιλιάδες πολίτες της, ως θύματα της ανθρώπινης παράνοιας, που θεωρήθηκε ως αναπόφευκτη λύση για να τελειώσει μια για πάντα η άλλη παράνοια, αυτή του πολέμου. Ίσως θα έπρεπε να διδαχτεί απ την ιστορία και να βρει άλλες διεξόδους στην οικονομική της ανάπτυξη στα χρόνια που ακολούθησαν, έχοντας υπόψη και την ευάλωτη στους σεισμούς χώρα. Όμως, η λογική του κέρδους και της ευμάρειας, οδήγησε απ ότι φαίνεται τους Ιάπωνες σε λάθος δρόμο. Τώρα, 25 χρόνια μετά το Τσέρνομπιλ –άλλη μια σατανική σύμπτωση- η μοίρα παίζει για τους Ιάπωνες το πιο άσχημο παιχνίδι που έπαιξε ποτέ στη σύγχρονη μεταπολεμική ιστορία τους.

Εκατομμύρια πολίτες προσπαθούν πειθαρχημένα να προστατευτούν από το φάσμα της ραδιενεργού προσβολής τους από τους κατεστραμμένους αντιδραστήρες του Φουκουσίμα. Τα τρόφιμα όμως ήδη εξαφανίστηκαν και η Ιαπωνία είναι ένα νησί, στο οποίο ουσιαστικά εγκλωβίστηκαν και θα ζουν αποκλεισμένοι (για πόσο άραγε?) πάνω από 100 εκατομμύρια άνθρωποι! Οι πτήσεις των αεροπλάνων διακόπηκαν και τα πλοία αλλάζουν πορεία για να μην μολυνθούν τα πληρώματα και τα φορτία τους από ραδιενέργεια. Οι μνήμες και η εμπειρία του 1986 από το Τσέρνομπιλ είναι ακόμα νωπές και τα διδάγματα πολλά, για να μείνει απαθής η παγκόσμια κοινότητα.

Αυτό είναι που με συγκλονίζει τις τελευταίες μέρες, με το δράμα της Ιαπωνίας, που νομίζω ότι δεν ξέρουμε πια αν πρέπει να το αποκαλούμε «σεισμό»,  «τσουνάμι» ή «πυρηνικό ατύχημα». Είναι ότι ένας λαός -από εκείνους με την πιο βαθειά κουλτούρα και την πιο βαριά πολιτιστική κληρονομιά στον κόσμο- βρίσκεται σε απόγνωση και δεν μπορεί κανένας να τον βοηθήσει. Η ανθρωπότητα στέκεται από μακριά με κομμένη την ανάσα και παρακολουθεί την περιπέτεια των Ιαπώνων, καθώς τριγύρω τους όλα καταρρέουν. Παρακολουθεί για μια ακόμα φορά στην παράξενη εποχή μας, την ιστορία σε ζωντανή μετάδοση. Ποιος θα το φανταζόταν, ότι ο πλέον αναπτυγμένος τεχνολογικά λαός στον πλανήτη, θα αποτελούσε θέαμα αρένας ενός ανυπεράσπιστου και άοπλου θύματος που βρέθηκε σε μια στιγμή κυκλωμένο από παντού.

Σήμερα ξαναείδα το βίντεο από το UTMF (Ultra Trail Mount Fuji) και ένα δάκρυ κύλησε απ τα μάτια μου. Τα λόγια του Kaburaki και οι εικόνες που εναλλάσσονταν με ταχύτητα, δείχνοντας το ίδιο να τρέχει σε αλπικά λιβάδια και στο δάσος, όπως και την ευρυγώνια δραματική εικόνα του ουρανού με τα σύννεφα να τρέχουν, πήρε άλλη διάσταση τώρα πια. Η κάθε φράση είχε τώρα για μένα άλλη ερμηνεία, σαν να έκρυβε μηνύματα απ το γύρισμα του τρέιλερ και να ερμήνευε αυτά που ζούμε τώρα! Ακούγεται η φωνή του Τσουγιόσι να μιλά για την επίδραση του ανθρώπου στο περιβάλλον και το σεβασμό του μέσα απ τον αγώνα ή για τη σύνδεση των πόλεων που περιτριγυρίζουν το βουνό-σύμβολο της χώρας του. Σε πολλές εικόνες εμφανίζεται ο ίδιος να τρέχει σαν αέρας, όπως μόνο ένας σπουδαίος αθλητής θα μπορούσε. Όμως απ τα μάτια μου μπροστά, τώρα περνούσε ένα αγρίμι κυνηγημένο κι όχι ο πρωταθλητής που εμπνέει το κοινό. Παράξενα συναισθήματα… Κι εκείνο που με άγγιξε περισσότερο, ήταν ίσως εκείνο το (κλισέ σε άλλες περιπτώσεις) μήνυμα του Miura Yuichiro, του θρύλου ορειβάτη-σκιέρ και μέλους της οργανωτικής επιτροπής του UTMF, που με τη σοφία του παλιού και τη γνώση του αθλητή, μίλησε για «την πιο σπουδαία στιγμή στη ζωή του αθλητή» που θα αγωνιστεί τον προσεχή Μάιο στο πρώτο 100 miler σε Ιαπωνικό έδαφος.

Δεν είμαι σίγουρος για τις εξελίξεις των γεγονότων στην Ιαπωνία τις προσεχείς ώρες, καθώς δυνάμεις του στρατού και της αστυνομίας, δίνουν απεγνωσμένη μάχη για να ψύξουν τους ετοιμόρροπους αντιδραστήρες της Φουκουσίμα και όλοι απεύχονται τα χειρότερα. Σκέφτομαι ότι μάλλον τώρα θα έχει πολύ μεγαλύτερη αξία η υλοποίηση του “Ultra Trail of Mount Fuji”, γιατί θα εκφράζει συμβολικά τον αγώνα ενός ολόκληρου έθνους, που ήδη ψάχνει να συνειδητοποιήσει τι ήταν αυτό που συνέβη και να ξαναβρεί το σφυγμό του ενώ κρέμεται από πάνω του ο όλεθρος. 

H παλιά πολεμική σημαία της Αυτοκρατορίας

Οι Γιαπωνέζοι πολίτες ζουν εδώ και μέρες το δικό τους UTMF που εγώ μεταφράζω σε “Unlimited Tragedy around Mount Fuji” (Ατέλειωτη Τραγωδία γύρω απ το βουνό Φούτζι). Ας σταθούμε ψυχικά συνοδοιπόροι στον Τσουγιόσι και τους συμπατριώτες του. Ο δύσκολος αγώνας τους μόλις ξεκίνησε και όσο η «κούρσα» θα είναι σε εξέλιξη, θα μαθαίνουμε για στιγμές ηρωισμού, τέτοιες που μόνο ένας λαός με στωικότητα όπως ο Ιαπωνικός, ξέρει να δημιουργεί.

Run Tsuyioshi, run...